Winning entries could not be determined in this language pair.There were 10 entries submitted in this pair during the submission phase, 7 of which were selected by peers to advance to the finals round. Not enough votes were submitted by peers for a winning entry to be determined.Competition in this pair is now closed. |
لحظه قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ بر روی ماه در ۵۰ سال پیش باعث حیرت، افتخار و شگفتی در سراسر دنیا شد. این روزنامه در مطلبی نوشت: «از امروز به بعد، دیری نخواهد پایید که انسان بتواند به هرکجای این جهان...به سیارات برود که ذهنش تصور کند و ذکاوتش قادر به انجام باشد، چیزی که اکنون قطعی است، رفتن او به این اکتشافات است». اما خیر. فرود بر روی ماه انحراف بود، مقصودی که نه بهعنوان هدف ذاتی به دست آمد، بلکه وسیلهای برای نمایش توانمندیهای فوقالعاده آمریکا بود. نقطهای که پس از رسیدن به آن، دیگر نیاز به فتح ندارد. فقط ۵۷۱ نفر به مدار زمین رفتهاند و از سال ۱۹۷۲ به بعد، مسافتی که انسان در فضا ماجراجویی کرده است بیشتر از مسافت بین دموین تا شیکاگو نبوده است. ۵۰ سال آینده قطعاً متفاوت از این خواهد بود. هزینههای رو به کاهش، فناوریهای نوین، بلندپروازیهای هند و چین و نسلی جدید از کارآفرینها نشان از دورهای مهم در پیشرفت در حوزه فضا دارد. میتوان گفت این دوره مطمئناً گردشگری برای ثروتمندان و شبکههای ارتباطات بهتر برای عموم را به همراه خواهد داشت و در بلندمدت میتواند شامل استخراج مواد معدنی و حتی حملونقل انبوه باشد. فضا میتواند به بالاترین شباهت خود به دنباله زمین برسد - عرصهای برای شرکتها و افراد عادی و نهفقط دولتها. اما برای تحقق این تعهد، دنیا باید نظامی از قوانین برای حکمرانی بر جهانها - هم در زمان صلح و حتی در زمان جنگ احتمالی - وضع کند. تمرکز پیشرفتهای فعلی در حوزه فضا بر تسهیل فعالیت در زمین و عمدتاً ارتباطات ماهوارهای برای پخش همگانی و ناوبری بوده است. اکنون دو چیز در حال تغییر است. نخست، سیاست جغرافیایی در حال اعمال فشار تازهای برای فرستادن انسان ورای مدار نزدیک زمین است. چین برنامه دارد تا سال ۲۰۳۵ انسان به ماه بفرستد. دولت رئیسجمهور دونالد ترامپ میخواهد آمریکا تا سال ۲۰۲۴ به آنجا بازگردد. هزینههای رو به کاهش این خودنمایی را مقرونبهصرفهتر از قبل میکند. [هزینه برنامه فضایی] آپولو به پول امروز چند صد میلیارد دلار بود. این هزینه امروز چند ده میلیارد است. [ … ] معرفی فضا بهعنوان غرب وحشی آرمانی اشتباه است، مرزی بدون قانون که انسان میتواند در آن از بند محدودیتها رها شود و سرنوشتش را از نو کشف کند. برای اینکه فضا بتواند به تعهدش عمل کند به قانون نیاز است. در زمانی که دنیا قادر به توافق بر سر قوانین تجارت زمینی میلگرد فولاد و دانه سویا نیست، صحبت از ایجاد قانون برای فضا میتواند شبیه به علامت سؤالی بزرگ باشد. اما بدون این قانون، دستیابی به قابلیتهای پنهان ماورای زمین در خوشبینانهترین حالت به ۵۰ سال دیگر نیاز دارد. در بدترین حالت، فضا میتواند به مشکلات زمین اضافه شود. | Entry #28130 — Discuss ![]() Finalist
|
50 سال قبل و درست لحظهای که نیل آرمسترانگ پای خود را بر سطح ماه گذاشت، باعث شد عظمت، غرور و شگفتی در سرتاسر دنیا بپیچد. این روزنامه بحث کرد که «انسان از امروز میتواند در هر کجای جهان که ذهنش بخواهد سفر کند و نبوغ او تا سیارهها ادامه خواهد یافت، دیر یا زود، اما انسان مطمئناً به آنها سفر خواهد کرد.» اما نه، فرود بر سطح ماه دیوانگی بود، هدفی که به عنوان مقصد نهایی به دست نیامد، بلکه وسیلهای بود تا آمریکا قابلیتهای فوقالعاده خود را به رخ بکشد. رسیدن به آن نقطه دیگر نیاز به تکرار ندارد. فقط 571 نفر توانستهاند در مدار زمین قرار بگیرند؛ و از سال 1972 هیچکس موفق نبوده در فضا به نقطه دورتری از فاصله دس موینس از شیکاگو برود. 50 سال آینده بسیار فرق خواهد داشت. هزینههای کاهشیافته، فناوریهای جدید، جاهطلبیهایی که کشورهای چین و هند دارند و نسل جدیدی از کارآفرینان نشان از دورهای رو به جلو در پیشرفت فضا خواهد بود. تقریباً مطمئناً شامل گردشگری برای ثروتمندان و شبکههای ارتباطی برای همه است؛ در بلند مدت، شاید شامل اکتشافات معدن و حتی حملونقل انبوه باشد. فضا میتواند بیشتر شبیه بسط زمین باشد - منطقهای که دیگر در اختیار دولتها نخواهد بود و برای شرکتها و افراد هم هست. اما برای به انجام رسیدن این آرزو، دنیا باید سیستمی از قوانین حاکم بر جهانها ایجاد کند، چه از نظر قوانین در زمان صلح و چه از نظر قوانین در صورت وقوع جنگ. تمرکز توسعه فضا در این سطح متمرکز بر فعالیت در جو زمین و بیشتر ارتباطات ماهوارهای برای پخش و پیمایش میباشد. تغییر در دو حوزه در حال وقوع است. اول، ژئوپلتیک در حال وارد آوردن نیروی جدیدی جهت اعزام انسا بشر دورتر از مدار زمین است. چین برنامهریزی کرده است که تا سال 2035 انسان به ماه اعزام کند. رئیسجمهور دونالد ترامپ قصد دارد تا سال 2024 آمریکاییها را به آنجا برگرداند. هزینههای کاهشیافته باعث مقرونبهصرفهتر شدن این شوآف نسبت به گذشته شده است. صدها میلیارد دلار صرف پروژه آپولو شد (به پول امروز). در حال حاضر دهها میلیارد هزینه آن بیشتر نمیباشد. [ … ] نادرست است فضا را به غرب وحشی زیبا به دیگران معرفی کنیم، یک مرز باستانی که بشر بتواند غل و زنجیر از خود باز کند و سرنوشتش را از نو پیدا کند. حکومت لازمه این است که فضا تعهد خود را انجام دهد. در دورهای که دنیا نمیتواند بر سر قوانین تجارت زمینی میلگرد فولاد یا دانههای سویا به توافق برسد و این مانند یک علامت سؤال بزرگ است. اما بدون آن، توانایی بالقوه آنچه ورای زمین قرار دارد حداقل 50 سال زمان نیاز دارد تا به آن دست پیدا شود. بدترین حالت این است که فضا به معضلات فعلی زمین اضافه کند. | Entry #28030 — Discuss ![]() Finalist
|
زمانی که نیل آرمسترانگ 50 سال پیش پا بر سطح ماه گذاشت باعث ایجاد ترس، غرور و تعجب در سرتاسر جهان شد. این روزنامه می نویسد" انسان از این پس می تواند به هرجایی از این جهان هستی که بخواهد و نبوغش اجازه دهد برود... انسان بدون شک به زودی به کرات مختلف خواهد رفت." اما نه. فرود روی ماه یک عوام فریبی بود؛ هدفی که به خودی خود هدف اصلی نبود بلکه بیشتر برای نشان دادن توانایی های شگفت انگیز آمریکا بود. زمانی که این توانایی به همه نشان داده شد دیگر نیازی به تکرار آن نبود. تا کنون فقط 571 نفر در مدار قرار گرفته اند و از سال 1972 میلادی هیچکس نتوانیسته دورتراز دس موینس اهل شیکاگو به داخل فضا برود. 50 سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود. کاهش هزینه ها ، فن آوری های جدید ، جاه طلبی های چینی ها و هندی ها و نسل جدیدی از کارآفرینان نوید یک دوره جسورانه توسعه فضایی را می دهند. این دوره جدید تقریباً مطمئناً شامل گردشگری برای ثروتمندان و شبکه های ارتباطی بهتر برای همگان خواهد بود؛ در طولانی مدت ممکن است به بهره برداری از مواد معدنی و حتی حمل و نقل عمومی گسترده منجر شود. فضا بیشتر شبیه به زمین خواهد شد - عرصه ای برای شرکت ها و افراد حقیقی، و نه فقط دولت ها. اما برای تحقق این وعده ، جهان نیاز به ایجاد مجموعه ای از قوانین برای اداره آسمانها - هم در زمان صلح و هم در صورت بروز جنگ دارد. توسعه فضا تاكنون در تسهیل فعالیت های پایین دستی بوده است (عمدتاً ارتباطات ماهواره ای برای پخش رسانه ای و ناوبری). اکنون دو چیز در حال تغییر است. اول اینکه ژئوپلیتیک فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به دور از مدارهای سطح پایین زمین ایجاد می کند. چین قصد دارد تا سال2035 میلادی انسان ها را در ماه مستقر کند. دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ می خواهد که آمریکایی ها تا سال 2024 میلادی به این هدف برسرد. کاهش هزینه ها باعث می شود هزینه چنین خودنمایی مقرون به صرفه تر از گذشته شود. آپولو صدها میلیارد دلار هزینه داشت (با پول امروز). اکنون دهها میلیارد دلار قیمت بلیط این سفر است. […] مطرح کردن فضا به عنوان یک غرب وحشی عاشقانه ، یک مرز پر هرج و مرج که در آن بشریت می تواند گذشته خود را فراموش کرده و دوباره سرنوشت خود را کشف کند، کاملا اشتباه است. برای اینکه فضا وعده های داده شده را محقق کند باید یک حکومت فضایی وجود داشته باشد. در شرایطی که جهان نمی تواند در مورد قوانینی زمینی برای تجارت تیر آهن و سویا به توافق برسد رسیدن به یک حکومت فضایی چالش بسیار بزرگی به نظر می رسد. اما بدون چنین حکومتی، پتانسیل تمام آنچه در ورای زمین است ، در بهترین حالت باید تا 50 سال دیگرمنتظر تحقق یافتن بماند. البته، فضا در بدترین حالت ممکن است حتی به مشکلات زمین بیفزاید. | Entry #28187 — Discuss ![]() Finalist
|
هیبت، افتخار و شگفتی با قدم نهادن نیل آرمسترانگ در 50 سال پیش بر روی ماه در دنیا به وجود آمد. این روزنامه نوشت که انسان از این پس میتواند به هر جای عالم که تصور کند و برنامه بریزد برود...دیر نخواهد بود آن روزی که او به سیارات دیگر برود، اما چیزی که قطعی است، رفتن او به این سیارات است. اما اشتباه نکنید. فرود انسان در ماه هدف نهایی نبود، بلکه عاملی بود برای به رخ کشیدن ظرفیتها و تواناییهای شگفتانگیز آمریکا. این نکته دیگر نیاز به بازگویی ندارد. تعداد افرادی که به فضای مدار زمین رفتهاند فقط 571 نفر است و از سال 1972 سفر فضایی هیچیک بیش از مسافت دن مونیو از شیکاگو نبوده است. 50 سال آینده تفاوتی بسیار آشکار خواهد داشت. کاهش بها، تکنولوژیهای جدید، موفقیتهای کشورهای چین و هند در کنار نسل جدیدی از سرمایهگذاران نوید از آیندهای پر از پیشرفت در فضا دارد. آیندهای که تقریباً به جرئت میتواند صنعت توریست برای اغنیا و شبکههای ارتباطی مناسبتر برای تمام مردم را در بر داشته باشد. کشف معادن و حتی حمل و نقل گسترده از ویژگیهای آن خواهد بود. فضا بیشترین شباهت را به زمین خواهد داشت و حوزهای خواهد شد که از دست دولتها به دست شرکتها و افراد میرسد. مجموعهای از قوانین برای مدیریت جهانها در زمان صلح و جنگ لازمه این قول است. پیشرفتی تا این حد در حوزه فضا برای آسان ساختن کارهای افراد در زمین است که عمدتاً شامل ارتباطات برای پخش و پیمایش است. در حال حاضر شاهد تغییر در دو حوزه هستیم. حوزه اول تمایل جدید برای به فضا فرستادن بشر است. برنامههای چین این است که بشر را تا سال 2035 به ماه بفرستد. دونالد ترامپ فرود دوباره آمریکاییها پیش از سال 2024 را در سر میپروراند. کاهش هزینهها این نمایش اقتدار را شدنیتر از پیش ساخته است. آپولو صدها میلیارد دلار هزینه داشت (به نرخ امروز). حالا قیمت بلیط دهها میلیارد است. [ … ] این اشتباه است که فضا را به صورت یک غرب وحشی عاشقانه ارتقا دهید، یک مرز آشفته که در آن بشر میتواند محدودیتها را از خود دور کند و سرنوشتش را از نو پیدا کند. برای اینکه فضا قول خود را عملی بسازد، به قانون نیاز است. این یک علامت سؤال بزرگ در زمانی است که جهانیان قادر نیستند بر سر قوانین تجارت فولاد و سویا در این کره خاکی به توافق برسند. این پتانسیلی که در فضای دور از زمین نهفته است بدون قانون، نیک به 50 سال بیشتر نیاز دارد تا شکوفا شود. بدترین شرایط را میتوان اینگونه در نظر گرفت که فضا به جمع مشکلات متعدد زمین بیفزاید. | Entry #28013 — Discuss ![]() Finalist
|
پنجاه سال پیش ، لحظه ا ی که نیل آرمسترانگ قدم به کره ماه گذاشت ، مایه افتخار ، باعث شگفتی و حیرت مردم در سراسر جهان شد. روزنامه ها چنین استدلال کردند که "انسان" از این به بعد به هرکجای کیهان که آرزوی آنرا دارد و در ذهنش تعبیه شده خواهد رفت ... به سیاره ها ، دیر یا زود ، مطمئنا خواهد رفت. ولی نه. فرود به ماه یک انحراف بود ، هدفی که نه بعنوان یک هدف به خودی خود ، بلکه به عنوان ابزاری برای نشان دادن قابلیت های خارق العاده آمریکایی بدست آمد. آن مورد ، یکبار انجام شد و نیازی به تفسیر و وتوضیح نداشت. فقط 571 نفر وارد مدار شده اند ؛ و از سال 1972 هیچکس دورتر از دز موئیز اهل شیکاگو به فضا نرفته است. 50 سال آینده بسیار متفاوت بنظر می رسد. کاهش هزینه ها ، فن آوری های جدید، جاه طلبی های چینی ها و هندی ها ، و نسل جدیدی از کار آفرینان نوید یک دوره متهورانه توسعه "فضا" را می دهند . به احتمال زیاد شامل گردشگری برای شبکه های ارتباطی غنی و بهتر برای همه خواهد شد ؛ و در طولانی مدت ممکن است به بهره برداری از مواد معدنی و حتی حمل و نقل انبوه منجرگردد.فضا همواره بیشتر شبیه به گسترش زمین خواهد شد - عرصه ای برای شرکت ها و افراد خصوصی ، و نه فقط برا دولت ها. اما برای تحقق این وعده ،جهان نیازمند ایجاد یک سیستم قانونمند برای اداره آسمانها هم در زمان صلح و هم در صورت وقوع جنگ است. توسعه فضا تاکنون بر تسهیل فعالیت – عمدتا ارتباطات ماهواره ای برای پخش رادیویی و ناوبری – تمرکز نموده است. اکنون دو چیز در حال تغییر است . اول، ژئوپولیتیک که فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به زیر سطح کم عمق مدارهای سطح پایین زمین ایجاد میکند . چین قصد دارد تا سال 2035 انسان ها را به ماه بفرستد . دولت دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا میخواهد که آمریکایی ها تا سال 2024 به آنجا برگردند . کاهش هزینه ها باعث میگردد که این قیمت ها نسبت به قبل مقرون به صرفه تر شود. آپولو صدها میلیارد دلار هزینه داشت ( به پول امروز) . اکنون دهها میلیارد دلار قیمت بلیط است. ترویج فضا به عنوان غرب وحشی خیالی ، یک مرز بی قانون و آشفته جایی که بشر میتواند خود را از قید و بند ها رها کند و سرنوشت خود را دوباره کشف کند ، اشتباه است. در فضا برای تحقق وعده ی خود حکمرانی لازم است.. در زمانی که جهان نمیتواند در مورد قوانینی برای تجارت زمینی میله های فولادی و سویا که ممکن است مانند یک سوال بزرگ به نظر برسد ، توافق کند. اما بدون آن ، پتانسیل تمام آنچه در ورای زمین نهفته است در بهترین حالت تا 50 سال دیگر انتظار میکشد که تحقق یابد . در بدترین حالت فضا می تواند به مشکلات زمین بیافزاید. | Entry #27662 — Discuss ![]() Finalist
|
لحظهای که، ۵۰ سال پیش، نیل آرمسترانگ پایش را روی سطح ماه گذاشت ترس، غرور و شگفتی کل دنیا را فرا گرفته بود. این روزنامه مدعی است که "از این روز به بعد، بشر می تواند به هرکجای جهان که فکر می کند با نبوغ و اراده خود برود… حتی به سیارات، دیرتر یا زودتر، انسان حتما می رود. " اما نه، فرود در ماه یک بیراهه بود، هدف محقق شده ای که نه بعنوان خود هدف بلکه به عنوان وسیلهای برای نشان دادن استعدادهای فوقالعاده آمریکا به دست آمد. این نکته که زمانی گفته شده بود، نیازی به تغییر نداشت. تنها ۵۷۱ نفر وارد مدار شدند؛ و از سال ۱۹۷۲ کسی جرائت نداشت در فضا دور تر از دز موئینز از شیکاگو برود. ۵۰ سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود. کاهش هزینهها، فنآوریهای جدید، جاهطلبیهای چین و هند، و یک نسل جدید از کارآفرینان نوید یک دوره جسورانه را در توسعه فضایی میدهند. این کار قطعا شامل گردشگری برای شبکههای ارتباطی بهتر و غنی برای همه خواهد بود؛ در دراز مدت ممکن است شامل بهره برداری معدنی و حتی حمل و نقل عمومی باشد. فضا بیشتر شبیه مصداقی از زمین است - عرصهای برای شرکتها و افراد خصوصی، نه فقط دولتها. اما برای اینکه این وعده محقق شود جهان باید سیستمی از قوانین برای حکومت آسمانها - هم در زمان صلح و هم در زمان جنگ، ایجاد کند. توسعه فضا تاکنون برای تسهیل در فعالیتهای زیر آبی - عمدتا برای ارتباطات ماهوارهای در امواج رادیویی و ناوبری متمرکز بودهاست. اکنون دو چیز در حال تغییر است. اول اینکه، ژئوپلیتیک اصرار دارد که انسانها را دورتر از مدار کم عمق زمین بفرستد. چین قصد دارد تا سال ۲۰۳۵، مردم را روی ماه زمین بگذارد. دولت رئیسجمهور دونالد ترامپ میخواهد تا سال ۲۰۲۴ آمریکا به آنجا برود. این کاهش هزینهها باعث میشود که این وضعیت بسیار مقرونبهصرفهتر از قبل باشد. در مورد آپولو صدها میلیارد دلار (به پول امروز) هزینه دارد. اکنون قیمت بلیط ها دهها میلیارد دلار می باشد. این یک اشتباه است که فضا به صورت رویایی برای غرب وحشی ترویج داده شود، یک مرز نامنظم که در آن بشریت میتواند غل و زنجیر خود را دور بیاندازد و افسانه خود را کشف کند. برای تحقق پیدا کردن فضا به یک تعهد حکومتی نیاز است در زمانی که دنیا نمیتواند بر سر قوانین مربوط به تجارت زمینی میلههای فولادی و سویا که ممکن است یک سوال بزرگ به نظر برسد، موافقت کند. اگرچه بدون آن پتانسیل تمام چیزهایی که در آن سوی کره زمین قرار دارند، حداکثر ۵۰ سال دیگر صبر میکنند تا تحقق یابند. در بدترین حالت فضا می تواند به مشکلات زمین اضافه شود. | Entry #27875 — Discuss ![]() Finalist
|
50 سال پیش، درست زمانیکه نیل آمسترانگ گام خود را در سطح ماه گذاشت، غرور و شگفتی را در سراسر جهان القا کرد. این روزنامه اظهار داشت که ”بشر، از این روز به بعد، به هر نقطه ای از عالم که ذهن و قوه ی ابتکارش می طلبد خواهد رفت...و بیشتر از پیش او مصممِ رفتن به سیاره هاست.“ اما نه. فرود بر سطح ماه یک راه انحرافی بود، هدفی که نه تنها خاتمه یافت بلکه ابزاری برای نشان دادن قابلیت های خارق العاده ی آمریکا بود. نکته ای که یک بار بهش اشاره شد، نیازی به بازسازی ندارد. تنها 571 نفر در حول محور مدار بوده اند; و از سال 1972 هیچ کسی جز دِس موینس اهل شیکاگو دورتر ازمدار فضا مبادرت به رفتن نکرده است. 50 سال آینده خیلی متفاوت به نظر خواهد رسید. کاهش هزینه ها، فناوری های جدید، جاه طلبی های هندی ها و چینی ها، و نسل جدید از موسسین دوران جسورانه ای از توسعه ی فضا را نوید می دهد. توسعه ی فضا به طور تقریبی صنعت توریست را برای شبکه های ارتباطی بهتر و غنی تر برای همگان در بر خواهد گرفت; دراجرای بلند مدت، بهره برداری از مواد معدنی و حتی حمل و نقل انبوه را در بر خواهد گرفت. فضا بیشتر از همیشه همانند زمین تکامل یافته خواهد شد---منطقه ای برای شرکت ها و اشخاص خصوصی، نه فقط دولت ها. اما برای محقق کردن این پیمان، جهان نیاز به ایجاد سیستم قوانینِ حکومت بر آسمان ها----در زمان صلح و جنگ دارد. توسعه ی فضا بر تجهیز نمودن فعالیت های زیر یعنی روابط ماهواره ای برای پخش و جهت یابی تمرکز دارد. اما در حال حاضر دو چیز در حال تغییر است. اولین، ژئوپلیتیک فشار جدیدی را برای فرستادن بشر به آنسوی مدارهای کم عمق زمین اعمال می کند. چین فرود بشر بر روی کره ی ماه را تا سال 2035 برنامه ریزی می کند. دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ خواستار بازگشت آمریکاییها به آنجا تا سال 2024 شد. کاهش هزینه ها باعث می شود این خودنمایی از قبل مقرون به صرفه تر شود. آپولو صدها میلیارد دلار (به ارزش پول فعلی) هزینه دارد. در حال حاضر ده ها میلیارد قیمت بلیط هستند. {...} ارتقای فضا به عنوان یک جامعه ی غربیِ وحشیِ رومانتیک محور، مرزی پر هرج و مرج جاییکه بشریت می تواند غل و زنجیر خود را دور اندازد و تقدیر خود را دوباره بازیابد، امری اشتباه است. نظارت برای تحقق پیمان های فضایی نیاز است. درزمانیکه جهان نمی تواند در مورد قوانین تجارت زمینی میله های فولادی و دانه های سویا توافق کند همانند سوالی بزرگ بنظر می رسد. اما بدون آن پتانسیل تمامی آن ها که در ورای زمین قرار دارد در بهترین حالت انتظار 50 سال دیگر محقق خواهد شد. در بدترین حالت، فضا ممکن است به مشکلات زمین اضافه شود. | Entry #27736 — Discuss ![]() Finalist
|
پنجاه سال پیش لحظه ای که نیل آرمسترانگ پایش را روی سطح ماه گذاشت حیرت، غرور و شگفتی سراسر جهان را فرا گرفت. روزنامه ای در آن زمان نوشت " از این روز به بعد بشر میتواند به هر جایی در عالم که ذهنش اراده کند، هر جایی که نبوغش اجازه دهد و به سیارات یا هر جای دیگر برود، حالا دیگر بشر یقینا به زودی به آنجاها خواهد رفت. اما نه. فرود بر سطح ماه یک استثنا بود، این دست آورد نه به عنوان یک هدف نهایی بلکه به عنوان ابزاری برای نمایش توانمندی های خارق العاده آمریکا حاصل شد. وقتی که آن مهم حاصل شد دیگر نیازی به تکرار آن نبود. تاکنون تنها 571 نفر وارد مدار زمین شده اند؛ و از سال 1972 تا به حال هیچ کس بیش از فاصله میان شیکاگو و دِموین از زمین دور نشده است. 50 سال آینده خیلی متفاوت خواهد بود. هزینه های رو به کاهش، تکنولوژی های جدید، جاه طلبی های چینی ها و هندیها و نسل جدیدی از کار آفرینان دوره بی پروایی از پیشرفت فضایی را نوید میدهند. این پیشرفت قطعا توریسم برای ثروتمندان و شبکه های ارتباطی بهتر را برای همگان به همراه خواهد داشت؛ در دراز مدت این پیشرفت ها ممکن است به بهره برداری معدنی و حتی حمل و نقل انبوه منجر شود. فضا بیشتر و بیشتر به همچون ضمیمه ای برای زمین تبدیل خواهد شد – به عرصه ای نه تنها برای دولت ها بلکه برای شرکت های خصوصی و افراد حقیقی تبدیل خواهد شد. اما برای اینکه این رویا محقق شود دنیا بایستی مجموعه ای از قوانین برای کنترل این سرزمین های بهشتی ایجاد کند - قوانینی هم برای زمان صلح و هم هنگام جنگ احتمالی. تاکنون توسعه فضا متمرکز بر تسهیل فعالیت های زیر بوده است – عمدتا ارتباطات ماهواره ای برای پخش رسانه ای و برای اهداف ناوبری. اما اکنون دو چیز در حال تغییر است. ابتدا اینکه شرایط ژئوپلیتیک اقتضا می کند تا بشر به فراتر از مدار کم ارتفاع زمین برود. چین برنامه دارد تا قبل از سال 2035 افرادی را به سطح ماه بفرستد. دستگاه اجرایی رئیس جمهور ترامپ میخواهد آمریکایی ها حداکثر تا سال 2024 مجدد به ماه بروند. هزینه های رو به کاهش این خودنمایی را مقرون به صرفه تر از قبل می کنند. آپولو (به پول امروز) صدها میلیارد دلار هزینه برداشت. امروزه قیمت بلیط سفر به فضا به تنهایی ده ها میلیارد دلار است. [ … ] این اشتباه است که فضا را همچون دوران غرب وحشی رویایی رواج دهیم، عرصه ای پر و هرج مرج جایی که بشریت میتواند از همه قید و بندها رها شده و سرنوشتش را از نو بسازد. برای اینکه رویای فضا محقق شود به یک سیستم حکومتی نیاز است. در دورانی که جهان نمی تواند حتی بر سر قوانین تجارت زمینی میلگردهای فولادی و دانه های سویا توافق کند این خواسته ممکن است بسیار دور از واقعیت به نظر برسد. ولی بدون یک سیستم حکومتی، تمام پتانسیل بلقوه ی هر آنچه که در ماواری زمین قرار دارد در بهترین حالت 50 سال دیگر محقق خواهد شد. در بدترین حالت نیز فضا ممکن است بر مشکلات زمین بیفزاید. | Entry #27964 — Discuss ![]()
|
پنجاه سال پیش ، لحظه ای نیل آرمسترانگ بر روی سطح ماه پا نهاد، جهان لبریز از هراس ، غرور و شگفتی بود.بر اساس بیانات یک روزنامه"از این پس ، انسان می تواند دیر یا زود ،به هر کجایی از جهان که به ذهن و نبوغش خطور کند گام نهد..."اما اینگونه نبود.رسیدن به ماه تنها هدفی معمولی نبود بلکه منجر به نمایش گذاشتن قدرت های خارق العاده ی کشور امریکا گشت.امری که یک بار صورت پذیرفته ، دیگر نیازی به تکرار ندارد.از میان مردم جهان تنها 571 نفر توانستند وارد مدار شوند ؛ و از سال 1972 تا کنون هیچکس نتوانست از مسافتی که دز موینز اهل شیکاگو طی کرد ، فرا تر رود. پنجاه سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود.کاهش هزینه ها،تکنولوژی های جدید ، جسارت های کشورهایی نظیر چین و هند ، و نسل جدیدی از کار آفرینان که نوید رقم خوردن فصل تازه ای در توسعه ی صنعت هوا و فضا را ایجاد خواهد کرد.به طور قطع،صنعت گردشگری توسط راه های ارتباطی بهتر و غنی تر در دسترس همگان خواهد بود؛و در مدت طولانی نیز میتواند منجبر به حمل و نقل انبوه و بهره برداری هرچه بهتر از مواد معدنی بیانجامد.فضا بیشتر شبیه به بخشی تعمیم داده شده از زمین و عرصه ای برای شرکت های های خصوصی و افراد و نه تنها برای دولت تبدیل خواهد شد.اما برای تحقق این وعده ، جهان نیاز به ایجاد یک سیستم قوانین برای اداره آسمانها ، در زمان جنگ و صلح ، دارد. توسعه فضا تاکنون بر تسهیل فعالیت در ارتباطات پخش ماهواره ای و ناوبری ، متمرکز شده است.اکنون دو چیز تغییر کرده است.در ابتدا ، سیاست بین الملل فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به زیر سطح کم عمق مدارهای کم عمق سطح زمین افزایش می دهد.چین قصد دارد تا سال 2035 مردم را در ماه فرود آورد.دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ می خواهد آمریکایی ها را تا سال 2024 به آنجا برگرداند.کاهش قیمت ها باعث مرون به صرفه شدن آن نسبت به قبل خواهد شد.هزینه ی ساخت آپولو (با پول امروزی ) صدها هزار میلیارد دلار بود.اما اکنون قیمت بلیط ده ها میلیارد دلار است. {...} ترویج فضا به عنوان غرب وحشی رمانتیک ، مرزی آنارشیک که بشریت میتواند مشکلات را فراموش کند و سرنوشتش را دوباره در دست بگیرد ،اشتباه است.برای اینکه فضا به وعده ی خود عمل کند ، تشکیل یک حکومت لازم است. اما سوال اینجاست ؛ در زمانی که جهان نمی تواند بر سر قوانین تجارت زمینی فولاد و سویا توافق کند، چگونه می تواند حکومتی واحد تاسیس کند.اما بدون آن تمام چیز هایی که در ورای زمین قرار دارد در بهترین حالت تا 50 سال دیگر محقق نخواهد شد.و این در حالی است که در بدترین حالت ممکن است به مشکلات زمین بیافزاید. | Entry #27481 — Discuss ![]()
|
پنجاه سال پیش، لحظه گامنهادن نیل آرمسترانگ بر کره ماه در سرتاسر دنیا بهت و حیرت و غرور برانگیخت. همین روزنامه نوشت «از این پس بشر به هر نقطه از کائنات که بخواهد و بتواند سفر خواهد کرد... و یقینا دیری نمیپاید که راهی کرات دیگر خواهد شد.» اما چنین نشد. فرود انسان بر کره ماه رویدادی استثنایی بود، رویدادی که فینفسه هدف نبود بلکه وسیلهای برای بهرخکشیدن توانمندیهای حیرتانگیز امریکا بود. و آنگاه که این منظور برآورده شد دیگر نیازی به تکرارش نبود. تاکنون تنها ۵۷۱ انسان به مدار زمین گسیل شدهاند و از سال ۱۹۷۲ به بعد دیگر هیچ انسانی از مدار ۵۰۰ کیلومتری زمین آنسوتر نرفته است. اما پنجاه سال بعد اوضاع بسیار متفاوت خواهد بود. کاهش هزینهها، پیدایش فناوریهای جدید، طرحهای بلندپروازانه هند و چین، و ظهور نسل تازهای از کارآفرینان گسترش جسورانه برنامههای فضایی را در آینده نوید میدهند، برنامههایی که بیتردید توسعه گردشگری فضایی برای افراد ثروتمند و بهبود شبکههای ارتباطی و مخابراتی برای همگان از جمله آنها خواهد بود و در بلندمدت ممکن است بهرهبرداری از مواد معدنی و حتی حملونقل در ابعاد وسیع را نیز دربر گیرد. فضا بیشازپیش به صورت امتداد زمین در خواهد آمد و در این عرصه نه فقط دولتها، که شرکتها و اشخاص نیز حضور خواهند داشت. اما برای نیل به این اهداف جهان باید برای آسمانها قوانینی مدون وضع کند، هم برای زمان صلح و هم در صورت اقتضا برای زمان جنگ. تا به امروز توسعه برنامههای فضایی بر تسهیل فعالیتهای روی زمین متمرکز بوده است، بهویژه در زمینه ارتباطات ماهوارهای برای پخش برنامههای تلویزیونی و هدایت کشتیها و هواپیماها. اما اکنون دو چیز در حال تغییر است. نخست این که شرایط ژئوپولیتیک دوباره دولتها را به فکر اعزام انسان به فضای فراتر از مدارهای سطحی نزدیک زمین انداخته است. چین قصد دارد تا سال ۲۰۳۵ انسان بر کره ماه بنشاند و دولت دونالد ترامپ میخواهد تا سال ۲۰۲۴ امریکاییها را به آنجا برگرداند. کاهش هزینهها این قدرتنمایی را شدنیتر از قبل کرده است. پروژه آپولو (به پول امروز) صدها میلیارد دلار میارزید. حالا نرخ بلیت دهها میلیارد است. [...] فضا را نباید به گونهای تبلیغ کرد که تداعیکننده تصویر رمانتیزه از غرب وحشی باشد، یعنی همچون منطقهای بیقانون که بشر میتواند در آنجا رها از هر قید و بندی سرنوشتی نو برای خود رقم بزند. استفاده بهینه از فرصتهایی که فضا برای ما فراهم میسازد مستلزم حاکمیت قانون است. البته شاید در روزگاری که جهان از توافق بر سر وضع قوانین برای مسایل روی زمین همچون تجارت فولاد و سویا عاجز است این توقع بسیار بزرگی باشد. اما بدون حاکمیت قانون شاید بهتر باشد که بهرهبرداری از ظرفیتهای فرازمینی پنجاه سال دیگر هم به تعویق بیفتد، چه در غیر این صورت مشکلات فضا هم به مشکلات زمین افزوده خواهد شد. | Entry #27593 — Discuss ![]()
|