This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freiberufliche Übersetzer bzw. Dolmetscher, Verifizierter Nutzer
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Verbindungen zu Auftraggebern
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Punkte Schwierigkeitsgrad PRO: 8, Beantwortete Fragen: 9, Gestellte Fragen: 1
Payment methods accepted
Visa, Banküberweisung, Geldanweisung
Portfolio
Eingereichte Übersetzungsbeispiele: 1
Englisch > Niederländisch: We shall fight on the beaches General field: Sonstige Detailed field: Geschichte
Ausgangstext - Englisch We shall fight on the beaches
June 4, 1940
House of Commons
From the moment that the French defenses at Sedan and on the Meuse were broken at the end of the second week of May, only a rapid retreat to Amiens and the south could have saved the British and French Armies who had entered Belgium at the appeal of the Belgian King; but this strategic fact was not immediately realized. The French High Command hoped they would be able to close the gap, and the Armies of the north were under their orders. Moreover, a retirement of this kind would have involved almost certainly the destruction of the fine Belgian Army of over 20 divisions and the abandonment of the whole of Belgium. Therefore, when the force and scope of the German penetration were realized and when a new French Generalissimo, General Weygand, assumed command in place of General Gamelin, an effort was made by the French and British Armies in Belgium to keep on holding the right hand of the Belgians and to give their own right hand to a newly created French Army which was to have advanced across the Somme in great strength to grasp it.
However, the German eruption swept like a sharp scythe around the right and rear of the Armies of the north. Eight or nine armored divisions, each of about four hundred armored vehicles of different kinds, but carefully assorted to be complementary and divisible into small self-contained units, cut off all communications between us and the main French Armies. It severed our own communications for food and ammunition, which ran first to Amiens and afterwards through Abbeville, and it shore its way up the coast to Boulogne and Calais, and almost to Dunkirk. Behind this armored and mechanized onslaught came a number of German divisions in lorries, and behind them again there plodded comparatively slowly the dull brute mass of the ordinary German Army and German people, always so ready to be led to the trampling down in other lands of liberties and comforts which they have never known in their own.
I have said this armored scythe-stroke almost reached Dunkirk-almost but not quite. Boulogne and Calais were the scenes of desperate fighting. The Guards defended Boulogne for a while and were then withdrawn by orders from this country. The Rifle Brigade, the 60th Rifles, and the Queen Victoria's Rifles, with a battalion of British tanks and 1,000 Frenchmen, in all about four thousand strong, defended Calais to the last. The British Brigadier was given an hour to surrender. He spurned the offer, and four days of intense street fighting passed before silence reigned over Calais, which marked the end of a memorable resistance. Only 30 unwounded survivors were brought off by the Navy, and we do not know the fate of their comrades. Their sacrifice, however, was not in vain. At least two armored divisions, which otherwise would have been turned against the British Expeditionary Force, had to be sent to overcome them. They have added another page to the glories of the light divisions, and the time gained enabled the Graveline water lines to be flooded and to be held by the French troops.
Thus it was that the port of Dunkirk was kept open. When it was found impossible for the Armies of the north to reopen their communications to Amiens with the main French Armies, only one choice remained. It seemed, indeed, forlorn. The Belgian, British and French Armies were almost surrounded. Their sole line of retreat was to a single port and to its neighboring beaches. They were pressed on every side by heavy attacks and far outnumbered in the air.
When, a week ago today, I asked the House to fix this afternoon as the occasion for a statement, I feared it would be my hard lot to announce the greatest military disaster in our long history. I thought - and some good judges agreed with me - that perhaps 20,000 or 30,000 men might be re-embarked. But it certainly seemed that the whole of the French First Army and the whole of the British Expeditionary Force north of the Amiens-Abbeville gap would be broken up in the open field or else would have to capitulate for lack of food and ammunition. These were the hard and heavy tidings for which I called upon the House and the nation to prepare themselves a week ago. The whole root and core and brain of the British Army, on which and around which we were to build, and are to build, the great British Armies in the later years of the war, seemed about to perish upon the field or to be led into an ignominious and starving captivity.
The enemy attacked on all sides with great strength and fierceness, and their main power, the power of their far more numerous Air Force, was thrown into the battle or else concentrated upon Dunkirk and the beaches. Pressing in upon the narrow exit, both from the east and from the west, the enemy began to fire with cannon upon the beaches by which alone the shipping could approach or depart. They sowed magnetic mines in the channels and seas; they sent repeated waves of hostile aircraft, sometimes more than a hundred strong in one formation, to cast their bombs upon the single pier that remained, and upon the sand dunes upon which the troops had their only shelter. Their U-boats, one of which was sunk, and their motor launches took their toll of the vast traffic which now began. For four or five days an intense struggle reigned. All their armored divisions - or what was left of them -together with great masses of infantry and artillery, hurled themselves in vain upon the ever-narrowing, ever-contracting appendix within which the British and French Armies fought.
Meanwhile, the Royal Navy, with the willing help of countless merchant seamen, strained every nerve to embark the British and Allied troops; 220 light warships and 650 other vessels were engaged. They had to operate upon the difficult coast, often in adverse weather, under an almost ceaseless hail of bombs and an increasing concentration of artillery fire. Nor were the seas, as I have said, themselves free from mines and torpedoes. It was in conditions such as these that our men carried on, with little or no rest, for days and nights on end, making trip after trip across the dangerous waters, bringing with them always men whom they had rescued. The numbers they have brought back are the measure of their devotion and their courage. The hospital ships, which brought off many thousands of British and French wounded, being so plainly marked were a special target for Nazi bombs; but the men and women on board them never faltered in their duty.
Meanwhile, the Royal Air Force, which had already been intervening in the battle, so far as its range would allow, from home bases, now used part of its main metropolitan fighter strength, and struck at the German bombers and at the fighters which in large numbers protected them. This struggle was protracted and fierce. Suddenly the scene has cleared, the crash and thunder has for the moment - but only for the moment - died away. A miracle of deliverance, achieved by valor, by perseverance, by perfect discipline, by faultless service, by resource, by skill, by unconquerable fidelity, is manifest to us all. The enemy was hurled back by the retreating British and French troops. He was so roughly handled that he did not hurry their departure seriously. [..]Sure, We must be very careful not to assign to this deliverance the attributes of a victory. Wars are not won by evacuations. But there was a victory inside this deliverance, which should be noted. It was gained by the Air Force. Many of our soldiers coming back have not seen the Air Force at work; they saw only the bombers which escaped its protective attack. They underrate its achievements. I have heard much talk of this; that is why I go out of my way to say this. I will tell you about it.
This was a great trial of strength between the British and German Air Forces. Can you conceive a greater objective for the Germans in the air than to make evacuation from these beaches impossible, and to sink all these ships which were displayed, almost to the extent of thousands? Could there have been an objective of greater military importance and significance for the whole purpose of the war than this? They tried hard, and they were beaten back; they were frustrated in their task. We got the Army away; and they have paid fourfold for any losses which they have inflicted. […]
When we consider how much greater would be our advantage in defending the air above this Island against an overseas attack, I must say that I find in these facts a sure basis upon which practical and reassuring thoughts may rest. I will pay my tribute to these young airmen. The great French Army was very largely, for the time being, cast back and disturbed by the onrush of a few thousands of armored vehicles. May it not also be that the cause of civilization itself will be defended by the skill and devotion of a few thousand airmen? There never has been, I suppose, in all the world, in all the history of war, such an opportunity for youth. The Knights of the Round Table, the Crusaders, all fall back into the past - not only distant but prosaic; these young men, going forth every morn to guard their native land and all that we stand for, holding in their hands these instruments of colossal and shattering power, of whom it may be said that every morn brought forth a noble chance
And every chance brought forth a noble knight, deserve our gratitude, as do all the brave men who, in so many ways and on so many occasions, are ready, and continue ready to give life and all for their native land. […]
Nevertheless, our thankfulness at the escape of our Army and so many men, whose loved ones have passed through an agonizing week, must not blind us to the fact that what has happened in France and Belgium is a colossal military disaster. The French Army has been weakened, the Belgian Army has been lost, a large part of those fortified lines upon which so much faith had been reposed is gone, many valuable mining districts and factories have passed into the enemy's possession, the whole of the Channel ports are in his hands, with all the tragic consequences that follow from that, and we must expect another blow to be struck almost immediately at us or at France. We are told that Herr Hitler has a plan for invading the British Isles. This has often been thought of before. When Napoleon lay at Boulogne for a year with his flat-bottomed boats and his Grand Army, he was told by someone: "There are bitter weeds in England." There are certainly a great many more of them since the British Expeditionary Force returned. […]
I have, myself, full confidence that if all do their duty, if nothing is neglected, and if the best arrangements are made, as they are being made, we shall prove ourselves once again able to defend our Island home, to ride out the storm of war, and to outlive the menace of tyranny, if necessary for years, if necessary alone. At any rate, that is what we are going to try to do. That is the resolve of His Majesty's Government - every man of them. That is the will of Parliament and the nation. The British Empire and the French Republic, linked together in their cause and in their need, will defend to the death their native soil, aiding each other like good comrades to the utmost of their strength. Even though large tracts of Europe and many old and famous States have fallen or may fall into the grip of the Gestapo and all the odious apparatus of Nazi rule, we shall not flag or fail. We shall go on to the end, we shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our Island, whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender, and even if, which I do not for a moment believe, this Island or a large part of it were subjugated and starving, then our Empire beyond the seas, armed and guarded by the British Fleet, would carry on the struggle, until, in God's good time, the New World, with all its power and might, steps forth to the rescue and the liberation of the old.
Their finest hour (18 juni 1940)
I spoke the other day of the colossal military disaster which occurred when the French High Command failed to withdraw the northern Armies from Belgium at the moment when they knew that the French front was decisively broken at Sedan and on the Meuse. This delay entailed the loss of fifteen or sixteen French divisions and threw out of action for the critical period the whole of the British Expeditionary Force. Our Army and 120,000 French troops were indeed rescued by the British Navy from Dunkirk but only with the loss of their cannon, vehicles and modern equipment. This loss inevitably took some weeks to repair, and in the first two of those weeks the battle in France has been lost. When we consider the heroic resistance made by the French Army against heavy odds in this battle, the enormous losses inflicted upon the enemy and the evident exhaustion of the enemy, it may well be the thought that these 25 divisions of the best-trained and best-equipped troops might have turned the scale. However, General Weygand had to fight without them. Only three British divisions or their equivalent were able to stand in the line with their French comrades. They have suffered severely, but they have fought well. We sent every man we could to France as fast as we could re-equip and transport their formations.
I am not reciting these facts for the purpose of recrimination. That I judge to be utterly futile and even harmful. We cannot afford it. I recite them in order to explain why it was we did not have, as we could have had, between twelve and fourteen British divisions fighting in the line in this great battle instead of only three. Now I put all this aside. I put it on the shelf, from which the historians, when they have time, will select their documents to tell their stories. We have to think of the future and not of the past. This also applies in a small way to our own affairs at home. There are many who would hold an inquest in the House of Commons on the conduct of the Governments-and of Parliaments, for they are in it, too-during the years which led up to this catastrophe. They seek to indict those who were responsible for the guidance of our affairs. This also would be a foolish and pernicious process. There are too many in it. Let each man search his conscience and search his speeches. I frequently search mine.
Of this I am quite sure, that if we open a quarrel between the past and the present, we shall find that we have lost the future. Therefore, I cannot accept the drawing of any distinctions between Members of the present Government. It was formed at a moment of crisis in order to unite all the Parties and all sections of opinion. It has received the almost unanimous support of both Houses of Parliament. Its Members are going to stand together, and, subject to the authority of the House of Commons, we are going to govern the country and fight the war. It is absolutely necessary at a time like this that every Minister who tries each day to do his duty shall be respected; and their subordinates must know that their chiefs are not threatened men, men who are here today and gone tomorrow, but that their directions must be punctually and faithfully obeyed. Without this concentrated power we cannot face what lies before us. I should not think it would be very advantageous for the House to prolong this Debate this afternoon under conditions of public stress. Many facts are not clear that will be clear in a short time. We are to have a secret Session on Thursday, and I should think that would be a better opportunity for the many earnest expressions of opinion which Members will desire to make and for the House to discuss vital matters without having everything read the next morning by our dangerous foes.
The disastrous military events which have happened during the past fortnight have not come to me with any sense of surprise. Indeed, I indicated a fortnight ago as clearly as I could to the House that the worst possibilities were open; and I made it perfectly clear then that whatever happened in France would make no difference to the resolve of Britain and the British Empire to fight on, if necessary for years, if necessary alone. During the last few days we have successfully brought off the great majority of the troops we had on the line of communication in France; and seven-eighths of all the troops we have sent to France since the beginning of the war - that is to say, about 350,000 out of 400,000 men - are safely back in this country. Others are still fighting with the French, and fighting with considerable success in their local encounters against the enemy. We have also brought back a great mass of stores, rifles and munitions of all kinds which had been accumulated in France during the last nine months.
We have, therefore, in this Island today a very large and powerful military force. This force comprises all our best-trained and our finest troops, including scores of thousands of those who have already measured their quality against the Germans and found themselves at no disadvantage. We have under arms at the present time in this Island over a million and a quarter men. Behind these we have the Local Defense Volunteers, numbering half a million, only a portion of whom, however, are yet armed with rifles or other firearms. We have incorporated into our Defense Forces every man for whom we have a weapon. We expect very large additions to our weapons in the near future, and in preparation for this we intend forthwith to call up, drill and train further large numbers. Those who are not called up, or else are employed during the vast business of munitions production in all its branches - and their ramifications are innumerable - will serve their country best by remaining at their ordinary work until they receive their summons. We have also over here Dominions armies. The Canadians had actually landed in France, but have now been safely withdrawn, much disappointed, but in perfect order, with all their artillery and equipment. And these very high-class forces from the Dominions will now take part in the defense of the Mother Country.
Lest the account which I have given of these large forces should raise the question: Why did they not take part in the great battle in France? I must make it clear that, apart from the divisions training and organizing at home, only 12 divisions were equipped to fight upon a scale which justified their being sent abroad. And this was fully up to the number which the French had been led to expect would be available at the ninth month of the war. The rest of our forces at home have a fighting value for home defense which will, of course, steadily increase every week that passes. Thus, the invasion of Great Britain would at this time require the transportation across the sea of hostile armies on a very large scale, and after they had been so transported they would have to be continually maintained with all the masses of munitions and supplies which are required for continuous battle - as continuous battle it will surely be.
Here is where we come to the Navy - and after all, we have a Navy. Some people seem to forget that we have a Navy. For the last thirty years I have been concerned in discussions about the possibilities of oversea invasion, and I took the responsibility on behalf of the Admiralty, at the beginning of the last war, of allowing all regular troops to be sent out of the country. That was a very serious step to take, because our Territorials had only just been called up and were quite untrained. Therefore, this Island was for several months particularly denuded of fighting troops. The Admiralty at those days had confidence in their ability to prevent a mass invasion even though at that time the Germans had a magnificent battle fleet in the proportion of ten to sixteen, even though they were capable of fighting a general engagement every day and any day, whereas now they have only a couple of heavy ships worth speaking of the Scharnhorst and the Gneisenau. We are also told that the Italian Navy is to come out and gain sea superiority in these waters. If they seriously intend it, I shall only say that we shall be delighted to offer Signor Mussolini a free and safeguarded passage through the Strait of Gibraltar in order that he may play the part to which he aspires. There is a general curiosity in the British Fleet to find out whether the Italians are up to the level they were at in the last war or whether they have fallen off at all.
Therefore, it seems to me that as far as sea-borne invasion on a great scale is concerned, we are far more capable of meeting it today than we were at many periods in the last war and during the early months of this war, before our other troops were trained, and while the B.E.F. had proceeded abroad. Now, the Navy have never pretended to be able to prevent raids by bodies of 5,000 or 10,000 men flung suddenly across and thrown ashore at several points on the coast some dark night or foggy morning. The efficacy of sea power, especially under modern conditions, depends upon the invading force being of large size. It has to be of large size, in view of our military strength, to be of any use. If it is of large size, then the Navy have something they can find and meet and, as it were, bite on. Now, we must remember that even five divisions, however lightly equipped, would require 200 to 250 ships, and with modern air reconnaissance and photography it would not be easy to collect such an armada, marshal it, and conduct it across the sea without any powerful naval forces to escort it; and there would be very great possibilities, to put it mildly, that this armada would be intercepted long before it reached the coast, and all the men drowned in the sea or, at the worst, blown to pieces with their equipment while they were trying to land. We also have a great system of minefields, recently strongly reinforced, through which we alone know the channels. If the enemy tries to sweep passages through these minefields, it will be the task of the Navy to destroy the mine-sweepers and any other forces employed to protect them. There should be no difficulty in this, owing to our great superiority at sea.
But the question is whether there are any new methods by which those solid assurances can be circumvented. Odd as it may seem, some attention has been given to this by the Admiralty, whose prime duty and responsibility is to destroy any large sea-borne expedition before it reaches, or at the moment when it reaches, these shores. It would not be a good thing for me to go into details of this. It might put something in mind they have not thought of, and they would not be likely to put something in mind we haven’t thought of. All I will say is that untiring vigilance and untiring searching of the mind must be devoted to the subject, because, remember, the enemy is crafty and cunning and full of novel treacheries and stratagems.
This brings me, naturally, to the great question of invasion from the air, and of the impending struggle between the British and German Air Forces. It seems quite clear that no invasion on a scale beyond the capacity of our land forces to crush speedily is likely to take place from the air until our Air Force has been definitely overpowered. In the meantime, there may be raids by parachute troops and attempted descents of airborne soldiers. We should be able to give those gentry a warm reception both in the air and on the ground, if they reach it in any condition to continue the dispute. But the great question is: Can we break Hitler's air weapon? Now, of course, it is a very great pity that we have not got an Air Force at least equal to that of the most powerful enemy within striking distance of these shores. But we have a very powerful Air Force which has proved itself far superior in quality, both in men and in many types of machine, to anything we have met so far in the numerous and fierce air battles which have been fought with the Germans. In France, where we were at a considerable disadvantage and lost a lot of machines on the ground when they were standing round the aerodromes, we were accustomed to inflict in the air losses of as much as two and two-and-a-half to one. In the fighting over Dunkirk, which was a sort of no-man's-land, we undoubtedly beat the German Air Force, and gained the mastery of the local air, inflicting here a loss of three or four to one day after day. Anyone who looks at the photographs which were published a week or so ago of the re-embarkation, showing the masses of troops assembled on the beach and forming an ideal target for hours at a time, must realize that this re-embarkation would not have been possible unless the enemy had resigned all hope of recovering air superiority at that time and at that place.
In the defense of this Island the advantages to the defenders will be much greater than they were in the fighting around Dunkirk. We hope to improve on the rate of three or four to one which was realized at Dunkirk; and in addition all our injured machines and their crews which get down safely-and, surprisingly, a very great many injured machines and men do get down safely in modern air fighting-all of these will fall, on friendly soil and live to fight another day; whereas all the injured enemy machines and their complements will be total losses as far as the war is concerned.
During the great battle in France, we gave very powerful and continuous aid to the French Army, both by fighters and bombers; but in spite of every kind of pressure we never would allow the entire metropolitan fighter strength of the Air Force to be consumed. This decision was painful, but it was also right, because the fortunes of the battle in France could not have been decisively affected even if we had thrown in our entire fighter force. That great battle was lost by the unfortunate strategical opening, by the extraordinary and unforseen power of the armored columns, and by the great preponderance of the German Army in numbers. Our fighter Air Force might easily have been exhausted as a mere accident in that great struggle, and then we should have found ourselves at the present time in a very serious plight. But as it is, I am happy to inform the House that our fighter strength is stronger at the present time relatively to the Germans, who have suffered terrible losses, than it has ever been; and consequently we believe ourselves possessed of the capacity to continue the war in the air under better conditions than we have ever experienced before. I look forward confidently to the exploits of our fighter pilots - these splendid men, this brilliant youth - who will have the glory of saving their native land, their island home, and all they love, from the most deadly of all attacks.
There remains, of course, the danger of bombing attacks, which will certainly be made very soon upon us by the bomber forces of the enemy. It is true that the German bomber force is superior in numbers to ours; but we have a very large bomber force also, which we shall use to strike at military targets in Germany without intermission. I do not at all underrate the severity of the ordeal which lies before us; but I believe our countrymen will show themselves capable of standing up to it and carry on in spite of it, at least as well as any other people in the world. Much will depend upon this; every man and every woman will have the chance to show the finest qualities of their race, and render the highest service to their cause. For all of us, at this time, whatever our sphere, our station, our occupation or our duties, it will be a help to remember the famous lines: He nothing common did or mean, Upon that memorable scene.
I have thought it right upon this occasion to give the House and the country some indication of the solid, practical grounds upon which we base our inflexible resolve to continue the war. There are a good many people who say: "Never mind. Win or lose, sink or swim, better die than submit to tyranny - and such a tyranny." And I do not dissociate myself from them. But I can assure them that our professional advisers of the three Services unitedly advise that we should carry on the war, and that there are good and reasonable hopes of final victory. We have fully informed and consulted all the self-governing Dominions, these great communities far beyond the oceans who have been built up on our laws and on our civilization, and who are absolutely free to choose their course, but are absolutely devoted to the ancient Motherland, and who feel themselves inspired by the same emotions which lead us to stake our all upon duty and honor. We have fully consulted them, and I have received from their Prime Ministers, Mr. Mackenzie King of Canada, Mr. Menzies of Australia, Mr. Fraser of New Zealand, and the great General Smuts of South Africa - that wonderful man, with his immense profound mind, and his eye watching from a distance the whole panorama of European affairs - I have received from all these eminent men, who all have Governments behind them elected on wide franchises, who are all there because they represent the will of their people, messages couched in the most moving terms in which they endorse our decision to fight on, and they declare themselves ready to share our fortunes and to persevere to the end. That is what we are going to do.
We may now ask ourselves: in what way has our position worsened since the beginning of the war? It has worsened by the fact that the Germans have conquered a large part of the coast line of Western Europe, and many small countries have been overrun by them. This aggravates the possibilities of air attack and adds to our naval preoccupations. It in no way diminishes, but on the contrary definitely increases, the power of our long-distance blockade. Similarly, the entrance of Italy into the war increases the power of our long-distance blockade. We have stopped the worst leak of all by that. We do not know whether military resistance will come to an end in France or not, but should it do so, then of course the Germans will be able to concentrate their forces, both military and industrial, upon us. But for the reasons I have given you earlier these will not be found so easy to apply their military forces on this Island in great strength. If invasion has become more imminent, as no doubt it has, we, being relieved from the task of maintaining a large army in France, have far larger and more efficient forces to meet it.
If Hitler can bring under his despotic control the industries of the countries he has conquered, this will add greatly to his already vast armament output. On the other hand, this will not happen immediately, and we are now assured of immense, continuous and increasing support in supplies and munitions of all kinds from the United States; and especially of aeroplanes and pilots from the Dominions and across the oceans coming from regions which are beyond the reach of enemy bombers.
I do not see how any of these factors can operate to our detriment on balance before the winter comes; and the winter will impose a strain upon the Nazi regime, with almost all Europe writhing and starving under its cruel heel, which, for all their ruthlessness, will run them very hard. We must not forget that from the moment when we declared war on September the 3rd it was always possible for Germany to turn all her Air Force upon this country, together with any other devices of invasion she might conceive, and that France could have done little or nothing to prevent her doing so. We have, therefore, lived under this danger, in principle and in a slightly modified form, during all these months. In the meanwhile, however, we have enormously improved our methods of defense, and we have learned what we had no right to claim at the beginning, namely, that the individual aircraft and the individual British pilot have a sure and definite superiority. Therefore, in casting up this dread balancesheet and contemplating our dangers with a disillusioned eye, I see great reason for intense vigilance and exertion, but none whatever for panic or despair.
During the first four years of the last war from 1914 to 1918 the Allies experienced nothing but disaster and disappointment. That was our constant fear: one blow after another, terrible losses. And yet at the end of those four years the morale of the Allies was higher than that of the Germans, who had moved from one aggressive triumph to another, and who stood everywhere triumphant invaders of the lands into which they had broken. During that war we repeatedly asked ourselves this question: “How are we going to win?” And no one was able ever to answer it with much precision, until at the end, quite suddenly, quite unexpectedly, our terrible foe collapsed before us, and we were so glutted with victory that in our folly we threw it away.
We do not yet know what will happen in France or whether the French resistance will be prolonged, both in France and in the French Empire overseas. The French Government will be throwing away great opportunities and casting adrift their future if they do not continue the war in accordance with their Treaty obligations, from which we have not felt able to release them. The House will have read the historic declaration in which, at the desire of many Frenchmen - and of our own hearts - we have proclaimed our willingness at the darkest hour in French history to conclude a union of common citizenship in this struggle. However matters may go in France or with the French Government, or other French Governments, we in this Island and in the British Empire will never lose our sense of comradeship with the French people. If we are now called upon to endure what they have been suffering, we shall emulate their courage, and if final victory rewards our toils they shall share the gains, aye, and freedom shall be restored to all. We abate nothing of our just demands; not one jot or tittle do we recede. Czechs, Poles, Norwegians, Dutch and Belgians have joined their causes to our own. All these shall be restored.
What General Weygand called the Battle of France is over. I expect that the Battle of Britain is about to begin. Upon this battle depends the survival of Christian civilization. Upon it depends our own British life, and the long continuity of our institutions and our Empire. The whole fury and might of the enemy must very soon be turned on us. Hitler knows that he will have to break us in this Island or lose the war. If we can stand up to him, all Europe may be free and the life of the world may move forward into broad, sunlit uplands. But if we fail, then the whole world, including the United States, including all that we have known and cared for, will sink into the abyss of a new Dark Age made more sinister, and perhaps more protracted, by the lights of perverted science. Let us therefore brace ourselves to our duties, and so bear ourselves that, if the British Empire and its Commonwealth last for a thousand years, men will still say: "This was their finest hour."
Übersetzung - Niederländisch Churchills speeches
Wij zullen strijden op de stranden
4 juni 1940
Het Lager Huis
Toen de Franse defensies te Sedan en langs de Maas gebroken werden op het einde van de tweede
week in mei, had enkel een snelle aftocht naar Amiens en het zuiden de Britse en Franse legers
kunnen redden die België binnengetrokken waren op aanvraag van de Belgische koning; maar dat
strategische feit werd niet onmiddellijk tot stand gebracht. Het Franse Oppercommando hoopte in
staat te zijn de breuk te dichten, en had het bevel over de Legers van het noorden. Bovendien zou
een dergelijke aftocht vrijwel zeker geleid hebben tot de vernietiging van het voortreffelijke
Belgische leger van meer dan twintig divisies, en België zou volledig opgegeven moeten worden.
Toen dus duidelijk werd wat de kracht en de omvang waren van de Duitse invasie en toen een
nieuwe Franse Generalissimo, Generaal Weygand, het bevel op zich nam in de plaats van Generaal
Gamelin, leverden de Franse en Britse legers in België een inspanning om de rechterhand van de
Belgen te blijven vasthouden en om hun eigen rechterhand te geven aan een nieuw gevormd Frans
leger dat in volle kracht de Somme had moeten oversteken om die hand te grijpen.
De Duitse uitbarsting maaide echter als een scherpe zeis rond de rechterflank en de rug van de
Legers van het noorden. Acht of negen pantserdivisies, elk van ongeveer vierhonderd
pantservoertuigen van verschillende types, maar zorgvuldig samengesteld opdat zij complementair
zouden zijn en splitsbaar in kleine, autonome eenheden, sneden alle communicatie door tussen ons
en de belangrijkste Franse Legers. De beweging doorsneed onze eigen communicatielijnen voor
voedsel en munitie die eerst naar Amiens liepen en later doorheen Abbeville, en vervolgde haar weg
langs de kust naar Boulogne en Calais, en bijna tot Duinkerke. Achter deze gepantserde en
gemechaniseerde aanval volgden een aantal Duitse divisies in vrachtwagens, en achter hen sjokte
dan weer relatief traag de dwaze, rauwe massa van het gewone Duitse leger en het Duitse volk, altijd
zo gretig om naar andere landen geleid te worden om daar vrijheden en gemakken te vertrappen die
zij nooit gekend hebben in hun eigen land.
Ik heb gezegd dat deze gepantserde zeisslag bijna Duinkerke bereikte – bijna, maar zeker niet
helemaal. Boulogne en Calais vormden het tafereel voor wanhopige gevechten. De Guards
verdedigden Boulogne een tijdlang en trokken zich toen terug na bevelen van dit land. De Rifle
Brigade, de 60th Rifles en de Queen Victoria's Rifles, met een bataljon Britse tanks en duizend
Fransen – zowat vierduizend man sterk in het totaal – verdedigden Calais tot op het laatste moment.
De Britse Brigadier kreeg een uur om zich over te geven. Hij verwierp het voorstel, en vier dagen
van intensieve straatgevechten gingen voorbij eer de stilte heerste over Calais, wat het einde
betekende van een gedenkwaardige weerstand. Slechts dertig overlevenden zonder verwondingen
werden weggevoerd door onze Zeemacht, en het lot van hun kameraden kennen wij niet. Hun offer
was echter niet nutteloos. Minstens twee pantserdivisies, die anders ingezet zouden zijn tegen de
Britse Expeditiemacht, moesten worden gestuurd om hen te overwinnen. Zij hebben nog een pagina
toegevoegd aan de glorierijke annalen van de lichte divisies, en de door hen gewonnen tijd zorgde
ervoor dat de waterlinies van Gravelines onder water gezet konden worden en verdedigd door de
Franse troepen.
Zo kon de haven van Duinkerke opengehouden worden. Toen het voor de Legers van het noorden
onmogelijk bleek om de communicatie naar Amiens te herstellen met de hoofdstrijdmacht van het
Franse leger, restte er slechts één keuze. Het zag er inderdaad hopeloos uit. De Belgische, Britse en
Franse Legers waren bijna omsingeld. Hun enige aftochtroute leidde naar één haven en de
omliggende stranden. Aan elke flank hadden zij te kampen met zware aanvallen, en zij waren sterk
in de minderheid in de lucht.
Toen ik het Huis een week geleden vroeg om deze namiddag vast te leggen als de gelegenheid voor
een verklaring, vreesde ik dat het mijn harde lot zou zijn de grootste militaire catastrofe in onze
lange geschiedenis aan te kondigen. Ik dacht – en sommige goede analysten waren het met mij eens
– dat wij misschien 20.000 tot 30.000 manschappen opnieuw zouden kunnen verschepen. Het leek
echter zeker dat het geheel van het Franse Eerste Leger en het geheel van de Britse Expeditiemacht
ten noorden van de leegte tussen Amiens en Abbeville in het open veld aan stukken gebroken zou
worden, of dat zij anders zouden moeten capituleren door een gebrek aan voedsel en munitie. Dat
waren de harde en zware tijdingen waar het Huis en de natie zich een week geleden dienden op voor
te bereiden. De volledige wortel, de kern en het brein van het Britse leger, alles waarop en waarrond
wij in de verdere oorlogsjaren de grote Engelse legers zouden bouwen, en dienen te bouwen, stond
schijnbaar op het punt in het veld ten onder te gaan of in gevangenschap te worden geleid, eerloos en
tot honger gedoemd.
De vijand viel op elke zijde aan met grote kracht en hevigheid, en hij gooide zijn belangrijkste
kracht in de strijd, de kracht van zijn veel talrijkere luchtmacht, of hij concentreerde ze op
Duinkerke en de stranden. Druk werd uitgeoefend op de nauwe uitweg, zowel van het oosten als van
het westen, want de vijand begon met kanonnen de stranden te bestoken die de enige toegangs en
vertrekmogelijkheid vormden voor de schepen. Zij zaaiden magnetische mijnen in de kanalen en
zeeën; zij stuurden herhaalde golven van vijandige vliegtuigen, soms meer dan honderd sterk per
formatie, om hun bommen te werpen op de ene pier die overbleef en op de zandduinen waar de
troepen hun enige beschutting hadden. Hun onderzeeërs, waarvan er een tot zinken gebracht werd,
en hun lichte aanvalsschepen eisten hun tol van het zware transport dat nu op gang kwam. Vier
dagen lang heerste er een intensieve strijd. Al hun pantserdivisies – of wat ervan overbleef –
wierpen zich samen met grote massa's infanterie en artillerie tevergeefs tegen de steeds
vernauwende, steeds samentrekkende appendix waarbinnen de Britse en Franse legers vochten.
Intussen werkte de Royal Navy zich samen met talloze hulpgrage koopvaardijschepen uit de naad
om de Britse en Geallieerde troepen in te schepen; 220 lichte oorlogsschepen en 650 andere schepen
namen deel. Zij werkten langs de moeilijke kust, vaak in slechte weersomstandigheden, onder een
vrijwel onophoudelijke hagel van bommen en onder artillerievuur dat in concentratie toenam. Noch
waren de zeeën zelf, zoals ik gezegd heb, vrij van mijnen en torpedo's. Onder dergelijke
omstandigheden werkten onze mannen door, met weinig of geen rust, dagen en nachten aan een
stuk, reis na reis makend door gevaarlijke wateren, altijd mannen meebrengend die zij gered hadden.
De aantallen die zij hebben teruggebracht zijn de maat van hun toewijding en hun moed. De
hospitaalschepen, die vele duizenden Britse en Franse gewonden wegbrachten en die zo duidelijk
gemerkt waren, vormden een speciaal doelwit voor de Nazibommen; maar de mannen en vrouwen
aan boord verzaakten nooit hun plicht.
De Royal Air Force intussen, die al was tussengekomen in de slag voor zover haar actieradius dat
toeliet vanuit de thuisbasissen, gebruikte nu een deel van haar belangrijkste voorraad
jachtvliegtuigen uit het thuisland, en voerde aanvallen uit op de Duitse bommenwerpers en de
jachtvliegtuigen die hen in grote getale beschermden. Deze strijd was langdurig en hevig. Ineens is
het beeld weer helder, het geraas en het gedonder zijn voorlopig – maar enkel voorlopig –
weggestorven. Een wonder van verlossing, volbracht door moed, door volharding, door perfecte
discipline, door foutloze dienst, door vindingrijkheid, door vaardigheid, door onoverwinnelijke
trouw, openbaart zich aan ons allemaal. De vijand werd teruggeworpen door de terugtrekkende
Britse en Franse troepen. Hij werd zo ruw aangepakt dat hij hun vertrek niet ernstig versnelde. [...]
Wij moeten ons uiteraard hoeden om aan deze verlossing de kenmerken toe te schrijven van een
overwinning. Oorlogen worden niet gewonnen door evacuaties. Het moet echter worden opgemerkt
dat er een overwinning zat in deze verlossing. Zij werd behaald door onze luchtmacht. Veel van
onze terugkerende soldaten zagen de luchtmacht niet aan het werk; zij zagen enkel de
bommenwerpers die ontkomen waren aan haar beschermende aanval. Zij onderschatten haar
prestaties. Ik heb heel wat horen praten over dit onderwerp; daarom wil ik even stilstaan om dit te
zeggen. Ik zal u erover vertellen.
Dit was een grote krachtmeting tussen de Britse en de Duitse Luchtmachten. Kunt u zich een groter
doel voorstellen voor de Duitsers in de lucht dan de evacuatie van deze stranden onmogelijk te
maken, en alle schepen te zinken die te zien waren, duizenden waren het bijna? Kon er een objectief
geweest zijn van groter militair belang en van grotere betekenis voor het volledige doel van de
oorlog dan dat? Zij probeerden hard, en zij werden teruggeslagen; zij waren gefrustreerd in hun taak.
Wij haalden het Leger weg; en zij hebben viervoudig betaald voor elk verlies dat zij toegebracht
hebben. [...]
Als wij overwegen hoeveel groter ons voordeel zou zijn bij de verdediging van het luchtruim boven
dit Eiland tegen een overzeese aanval, dan moet ik zeggen dat ik in deze feiten een zekere basis vind
waarop praktische en geruststellende gedachten kunnen rusten. Ik zal eer bewijzen aan deze jonge
vliegeniers. Het grote Franse Leger werd voorlopig grotendeels teruggeslagen en verstoord door de
stormaanval van een paar duizend pantservoertuigen. Is het dan ook niet mogelijk dat de zaak van de
beschaving zelf verdedigd zal worden door de kunde en toewijding van een paar duizend
vliegeniers? Nooit eerder, meen ik, is er waar ook ter wereld, in de volledige geschiedenis van de
oorlog, een dergelijke kans geweest voor de jeugd. De Ridders van de Ronde Tafel, de
Kruisvaarders, behoren allen enkel nog tot het verleden, niet enkel ver weg, maar vervelend; deze
jongelui, die elke dag voorwaarts gaan om hun geboorteland en alles waar wij voor staan te
behoeden, die instrumenten in hun handen houden van kolossale, vernietigende kracht, van wie
gezegd mag worden dat elke ochtend een nobele kans bracht, en elke kans een nobele ridder,
verdienen onze dankbaarheid, net zoals alle dappere mannen die, op zoveel manieren en in zoveel
situaties, klaarstaan, en doorgaan, bereid om hun leven te geven, alles te geven voor hun
geboorteland. [...]
Desalniettemin mag onze dankbaarheid voor de ontsnapping van ons Leger en zoveel mannen, van
wie de geliefden een week van ellende hebben doorgemaakt, ons niet blind maken voor het feit dat
wat gebeurd is in Frankrijk en België een kolossale militaire ramp is. Het Franse leger is verzwakt,
het Belgische leger is verloren, een groot deel van die versterkte linies waar zoveel hoop op rustte is
verdwenen, veel kostbare mijnstreken en fabrieken zijn in de handen gevallen van de vijand, het
geheel van de havens aan het Kanaal zijn in zijn handen, met alle tragische consequenties die daaruit
volgen, en wij moeten verwachten dat een volgende slag bijna meteen gericht zal worden tegen ons
of tegen Frankrijk. Ons wordt verteld dat Herr Hitler een plan heeft om de Britse Eilanden binnen te
vallen. Daar is in het verleden vaak aan gedacht. Toen Napoleon een jaar lang in Boulogne lag met
zijn platbodemschepen en zijn Grande Armée, kreeg hij van iemand te horen: “In Engeland groeit er
bitter kruid.” Er groeit er hier zeker heel wat meer sinds de terugkeer van de Britse Expeditiemacht.
[...]
Zelf heb ik het volste vertrouwen dat als allen hun plicht doen, als niets verwaarloosd wordt, en als
de beste voorbereidingen getroffen worden, zoals zij momenteel getroffen worden, wij opnieuw in
staat zullen zijn ons Eilandhuis te verdedigen, dat wij de storm van de oorlog zullen doorstaan, en
dat wij de bedreiging van de tyrannie zullen overleven, jarenlang indien nodig, en indien nodig
alleen. Hoe dan ook, dat is wat wij zullen pogen te doen. Dat is het besluit van de Regering van
Zijne Majesteit – van elke man die er deel van uitmaakt. Dat is de wil van het Parlement en van de
natie. Het Britse Rijk en de Franse Republiek, verbonden in hun doelstellingen en in hun nood,
zullen hun geboortegrond verdedigen tot de dood, en elkaar helpen als goede kameraden tot het
laatste restje van hun kracht. Grote delen van Europa en vele oude en beroemde Staten mogen dan
gevallen zijn of zullen in de handen vallen van de Gestapo en alle verachtelijke instellingen van de
Naziheerschappij, maar wij zullen niet verzwakken of falen. Wij zullen doorgaan tot het einde, wij
zullen strijden in Frankrijk, wij zullen strijden op de zeeën en oceanen, wij zullen vechten met
groeiend zelfvertrouwen en groeiende kracht in de lucht, wij zullen ons Eiland verdedigen, wat de
kost ook moge zijn, wij zullen strijden op de stranden, wij zullen strijden op de landingsplaatsen, wij
zullen strijden in de velden en op de straten, wij zullen strijden in de heuvels; wij zullen ons nooit
overgeven, en zelfs als, en dat geloof ik voor geen moment, dit Eiland of een groot deel ervan
onderworpen en verhongerd zou zijn, dan zou ons Rijk over de zeeën heen, bewapend en beschermd
door de Britse Vloot, de strijd voortzetten, zodat, als God het wil, de Nieuwe Wereld, met al zijn
kracht en macht, naar voren treedt om de oude wereld te redden en te bevrijden.
Hun mooiste uur
18 juni 1940
Ik sprak die andere keer over de kolossale militaire ramp die plaatsvond toen het Franse
Oppercommando de noordelijke Legers niet terugtrok uit België op het moment dat zij wisten dat
het Franse front definitief gebroken was te Sedan en langs de Maas. Deze vertraging leidde tot het
verlies van vijftien of zestien Franse divisies, en stelde gedurende de kritieke periode het geheel van
de Britse Expeditiemacht buiten werking. Ons Leger en 120.000 Franse troepen werden inderdaad
door de Britse Zeemacht gered vanuit Duinkerke, maar enkel met het verlies van hun kanonnen,
voertuigen en modern materiaal. Het kostte onvermijdelijk een paar weken om dat verlies te
herstellen, en tijdens de eerste twee van die weken werd de strijd in Frankrijk verloren. Als wij de
heldhaftige weerstand in acht nemen die het Franse leger aan de dag legde tegen een grote
overmacht in deze strijd, de enorme verliezen die de vijand werden toegebracht en de onmiskenbare
uitputting van de vijand, is het goed mogelijk dat deze 25 divisies van de best getrainde en best
uitgeruste troepen de balans hadden kunnen keren. Generaal Weygand moest echter zonder hen
vechten. Slechts drie Britse divisies of het equivalent daarvan konden in de linie staan met hun
Franse kameraden. Zij hebben zwaar geleden, maar zij hebben goed gevochten. Wij stuurden elke
mogelijke man naar Frankrijk zodra wij hun formaties opnieuw konden uitrusten en vervoeren.
Ik vermeld deze feiten niet met het doel beschuldigingen te uiten. Zoiets beschouw ik als volkomen
nutteloos en zelfs schadelijk. Wij kunnen het ons niet veroorloven. Ik vermeld ze om uit te leggen
waarom wij niet beschikten – terwijl wij wel hadden kunnen beschikken – over twaalf à veertien
Britse divisies die aan het front streden van deze grote slag in plaats van slechts drie. Nu schuif ik
dat allemaal terzijde. Ik plaats het op het schap waar de historici, als zij tijd hebben, hun
documenten zullen selecteren om hun verhalen te vertellen. Wij moeten denken aan de toekomst en
niet aan het verleden. In kleine mate is dat ook van toepassing op onze eigen zaken thuis. Velen
zouden een onderzoek willen instellen in het Lager Huis naar het gedrag van de Regeringen – en dat
van de Parlementen, want ook zij zijn betrokken – tijdens de jaren die naar deze catastrofe geleid
hebben. Zij pogen diegenen te beschuldigen die verantwoordelijk waren voor de koersbepaling van
onze zaken. Ook dat zou een dwaas en uiterst schadelijk proces vormen. Te veel mensen zijn erbij
betrokken. Laat elke man zijn eigen geweten en zijn eigen toespraken doorzoeken. Ik doorzoek dat
vaak genoeg bij mijzelf.
Van het volgende ben ik absoluut zeker: als wij een strijd ontketenen tussen het verleden en het
heden zullen wij ontdekken dat wij de toekomst verloren hebben. Daarom kan ik niet aanvaarden dat
er onderscheid gemaakt wordt tussen Leden van de huidige Regering. Zij werd gevormd op een
moment van crisis, om alle Partijen en alle opinieblokken te verenigen. Zij heeft de vrijwel
unanieme goedkeuring ontvangen van de beide Huizen van het Parlement. Haar Leden zullen elkaar
bijstaan en, onderworpen aan het gezag van het Lager Huis, zullen wij het land regeren en de oorlog
vechten. Het is absoluut noodzakelijk op een moment als dit dat elke Minister gerespecteerd wordt
die elke dag poogt zijn plicht te doen; en hun ondergeschikten moeten weten dat hun oversten geen
bedreigde mannen zijn, mannen die vandaag aanwezig zijn en morgen verdwenen, maar dat hun
richtlijnen punctueel en getrouw opgevolgd moeten worden. Zonder deze geconcentreerde kracht
kunnen wij niet aanpakken wat voor ons ligt. Ik meen niet dat het voordelig zou zijn voor het Huis
om dit Debat deze namiddag voort te zetten onder omstandigheden van openbare spanning. Veel
feiten zijn onduidelijk die weldra duidelijk zullen zijn. Op donderdag houden wij een geheime
Zitting, en dat zal naar ik meen een betere gelegenheid zijn voor de vele eerlijke opinieverklaringen
die de Leden zullen willen maken, en om het Huis vitale aangelegenheden te laten bespreken zonder
dat onze gevaarlijke vijanden de volgende dag alles kunnen lezen. De rampzalige militaire gebeurtenissen die plaatsvonden in de voorbije twee weken vormen
voor mij geen enkele verrassing. Meer nog, twee weken geleden beduidde ik het Huis zo duidelijk
als ik kon dat de slechtste mogelijkheden open lagen; en ik maakte het toen volkomen duidelijk dat
wat er ook mocht gebeuren in Frankrijk geen enkel verschil zou maken voor de vastberadenheid van
GrootBrittannië en het Britse Rijk om door te vechten, indien noodzakelijk jarenlang, indien
noodzakelijk alleen. Gedurende de voorbije dagen hebben wij met succes de grote meerderheid van
de troepen teruggebracht die wij in Frankrijk konden bereiken; en zeven achtste van alle troepen die
wij naar Frankrijk gestuurd hebben sinds het begin van de oorlog – dat wil zeggen, ongeveer
350.000 van de 400.000 mannen – zijn veilig terug in dit land. Anderen vechten nog steeds samen
met de Fransen, en met aanzienlijk succes vechten zij in hun lokale schermutselingen met de vijand.
Wij hebben ook een grote hoeveelheid voorraden, geweren en munitie allerhande teruggebracht die
tijdens de voorbije negen maanden verzameld waren in Frankrijk.
Vandaag hebben wij op dit Eiland dus een heel grote en krachtige militaire strijdmacht. Deze macht
omvat al onze best getrainde en meest uitmuntende troepen, inclusief vele duizenden van diegenen
die hun kwaliteiten al gemeten hebben met de Duitsers en ontdekten dat zij niet in het nadeel waren.
Momenteel beschikken wij op dit Eiland over een miljoen en een kwart mannen onder de wapens.
Naast hen hebben wij de Vrijwilligers voor Lokale Defensie, een half miljoen in aantal, waarvan
echter nog maar een deel gewapend is met geweren of andere vuurwapens. Wij hebben in onze
Defensieve Troepen elke man een plaats gegeven voor wie wij een wapen hebben. Wij verwachten
aanzienlijke toevoegingen aan ons wapenarsenaal in de nabije toekomst, en ter voorbereiding
daarvan zijn wij van plan om vanaf nu nog grote aantallen op te roepen, te drillen en te trainen. Zij
die niet worden opgeroepen, of die tewerkgesteld zijn in de enorme onderneming van
munitieproductie in al zijn takken – en de vertakkingen zijn ontelbaar – zullen hun land het beste
dienen door op hun gewone werk te blijven tot zij hun oproep ontvangen. Wij hebben hier ook legers
van de Dominions. De Canadezen waren eigenlijk geland in Frankrijk, maar zij zijn nu veilig
teruggetrokken, erg teleurgesteld, maar volkomen ordelijk, met al hun artillerie en uitrusting. En
deze eersteklas troepen van de Dominions zullen nu deelnemen aan de verdediging van het
Moederland.
Opdat mijn verslag over deze grote legers niet de vraag zou doen rijzen: Waarom namen zij niet deel
aan de grote slag in Frankrijk? moet ik duidelijk maken dat, afgezien van de divisies die thuis
trainden en georganiseerd werden, slechts 12 divisies voldoende uitgerust waren om te vechten op
een schaal die rechtvaardigde dat zij naar het buitenland gestuurd werden. En dat was niets minder
dan het aantal dat de Fransen te verwachten gekregen hadden dat beschikbaar zou zijn in de negende
maand van de oorlog. De rest van onze troepen thuis beschikken over een strijdwaarde voor de
verdediging van het thuisland die uiteraard gestaag zal stijgen met elke week die voorbijgaat. De
invasie van GrootBrittannië zou op dit moment dus het transport over zee vereisen van vijandelijke
legers op erg grote schaal, en na een dergelijk transport zouden zij voortdurend bevoorraad moeten
worden met de massa munitie en voorraden die vereist zijn voor onafgebroken strijd – en
onafgebroken strijd zal het zonder twijfel zijn.
Het is op dit punt dat wij bij de Zeemacht komen – en uiteindelijk hebben wij een Zeemacht.
Sommige mensen schijnen te vergeten dat wij een Zeemacht hebben. De voorbije dertig jaar ben ik
betrokken geweest bij discussies over de mogelijkheden van een overzeese invasie, en bij het begin
van de vorige oorlog nam ik namens de Admiraliteit de verantwoordelijkheid om toe te staan dat alle
reguliere troepen het land uit gestuurd werden. Dat was een heel ernstige stap, want onze
Vrijwilligers waren nog maar pas opgeroepen, en zij waren volkomen ongetraind. Dit Eiland was
dus gedurende verschillende maanden opmerkelijk ontdaan van strijdkrachten. De Admiraliteit had
toen vertrouwen in haar mogelijkheid om een massale invasie te voorkomen, ook al bezaten de
Duitsers op dat moment een schitterende vloot slagschepen, met een verhouding van tien tot zestien,
ook al konden zij een algemeen treffen uitvechten, dag na dag en wanneer ook, terwijl zij nu slechts
enkele zware schepen hebben die een vermelding waard zijn, de Scharnhorst en de Gneisenau. Het
is ons ook verteld dat de Italiaanse Zeemacht van plan is tevoorschijn te komen en superioriteit op
zee te winnen in deze wateren. Zijn zij dat werkelijk van plan, dan zal ik enkel zeggen dat wij
verrukt zullen zijn Signor Mussolini een vrije en veilige doorgang te bieden doorheen de Straat van
Gibraltar, zodat hij de rol kan spelen die hij ambieert. In de Britse Vloot heerst er een algemene
nieuwsgierigheid om uit te zoeken of de Italianen nog steeds het niveau bereiken dat zij bezaten in
de vorige oorlog, of dat zij ook maar enigszins verzwakt zijn.
Het schijnt mij dan ook toe dat, in zover het een invasie over zee op grote schaal betreft, wij vandaag
heel wat beter in staat zijn om ze aan te pakken dan wij dat waren op veel momenten in de vorige
oorlog en tijdens de beginmaanden van deze oorlog, voor onze andere troepen getraind werden, en
terwijl de Britse Expeditiemacht naar het buitenland was getrokken. De Zeemacht heeft echter nooit
beweerd in staat te zijn om snelle aanvallen te voorkomen door eenheden van 5.000 of 10.000 man
die plotseling worden overgezet en aan land gezet op verschillende punten langs de kust, 's nachts in
het duister, of op een mistige ochtend. Zeemacht, vooral onder moderne omstandigheden, kan enkel
efficiënt functioneren als de invasiemacht van aanzienlijke grootte is. In het licht van onze militaire
sterkte moet zij wel aanzienlijk zijn om van enig nut te zijn. Is zij groot, dan heeft de Zeemacht iets
dat zij kan vinden, tegemoet treden en, om het zo uit te drukken, waar zij haar tanden in kan zetten.
Laat ons nu niet vergeten dat zelfs vijf divisies, hoe licht bewapend zij ook mogen zijn, 200 tot 250
schepen zouden vereisen, en met moderne luchtverkenningstechnieken en fotografie zou het niet
eenvoudig zijn om een dergelijke armada te verzamelen, te dirigeren, en over de zee te sturen zonder
een krachtige zeeescorte; en er zouden heel grote kansen bestaan, om het zacht uit te drukken, dat
deze armada onderschept zou worden lang voor zij de kust bereikt en dat alle mannen zouden
verdrinken in zee of, in het slechtste geval, dat zij aan stukken geschoten zouden worden met hun
uitrusting terwijl zij probeerden te landen. Wij hebben ook een uitstekend systeem van mijnenvelden
die onlangs zwaar versterkt werden, en enkel wij kennen de kanalen er doorheen. Probeert de vijand
passages doorheen deze mijnenvelden te creëren, dan zal het de taak zijn van de Zeemacht om de
mijnenvegers te vernietigen, samen met alle andere troepen die ontplooid zijn om hen te
beschermen. Gezien onze superioriteit op zee zou dat geen probleem mogen vormen.
De vraag is echter of er nieuwe methodes zijn die deze stevige garanties kunnen omzeilen. Hoe
vreemd het ook mag lijken, deze zaak heeft enige aandacht gekregen van de Admiraliteit, van wie de
voornaamste plicht en verantwoordelijkheid de vernietiging is van elke grote zeeinvasie, voordat
zij, of op het moment dat zij deze kusten bereikt. Het zou geen goede zaak zijn als ik hier in detail
treed. Het zou hen misschien aan iets doen denken waar wij niet aan gedacht hebben, en het is niet
waarschijnlijk dat zij iets bedenken waar wij niet aan gedacht hebben. Ik wil enkel zeggen dat niet
aflatende waakzaamheid en niet aflatend mentaal zoeken aan het onderwerp gewijd moeten worden,
want, onthoud, de vijand is sluw en geslepen en vol van nieuw verraad en plannen.
Dat brengt mij vanzelfsprekend bij de grote vraag van invasie uit de lucht, en bij de op handen zijnde
strijd tussen de Britse en Duitse Luchtmachten. Het lijkt overduidelijk dat er tot onze luchtmacht
definitief overmeesterd is geen invasie uit de lucht zal plaatsvinden van een zodanige omvang dat zij
uitstijgt boven de capaciteiten van onze landtroepen om haar snel te verpletteren. Intussen kunnen er
raids komen van parachutisten en pogingen om luchtlandingstroepen te doen landen. Wij zouden in
staat moeten zijn om die heren een warme ontvangst te bieden, zowel in de lucht als op de grond, als
zij die bereiken in een toestand die hen toestaat het dispuut voort te zetten. De grote vraag is echter:
kunnen wij Hitlers luchtwapen breken? Nu, het is uiteraard heel erg jammer dat wij geen Luchmacht
hebben die minstens gelijk is aan die van de meest krachtige vijand binnen aanvalsafstand van deze
kusten. Wij hebben echter een heel krachtige Luchtmacht die bewezen heeft van uiterst superieure
kwaliteit te zijn, zowel wat mannen als vele types van toestellen betreft, ten opzichte van alles wat
wij tot dusver ontmoet hebben in de talrijke en hevige luchtgevechten die wij hebben uitgevochten
met de Duitsers. In Frankrijk, waar wij aanzienlijk in het nadeel waren en waar wij heel wat
toestellen verloren op de grond toen zij op de vliegvelden stonden, waren wij het gewend om in de
lucht verliezen toe te brengen van twee op één en twee en een half op één. In de gevechten boven
Duinkerke, dat een soort niemandsland was, versloegen wij ongetwijfeld de Duitse Luchtmacht, wij
verkregen het meesterschap over het lokale luchtruim, en wij brachten dag na dag verliezen toe van
drie of vier op één. Iedereen die de foto's bekijkt die zowat een week geleden gepubliceerd werden
over de herinscheping, foto's die beelden tonen van massa's troepen die verzameld waren op het
strand en die urenlang een ideaal doelwit vormden, moet beseffen dat deze herinscheping niet
mogelijk geweest zou zijn tenzij de vijand alle hoop had laten varen om op dat ogenblik en op die
plaats de superioriteit in de lucht terug te winnen.
Bij de verdediging van dit eiland zullen de voordelen voor de verdedigers veel groter zijn dan zij
waren bij de gevechten rond Duinkerke. Wij hopen beter te kunnen doen dan de schaal van drie tot
vier op één die verwezenlijkt werd te Duinkerke; en bovendien zullen al onze gewonde machines en
hun bemanning die veilig de grond bereiken – en, verrassend genoeg, heel erg veel gewonde
machines en hun mannen bereiken daadwerkelijk veilig de grond in de moderne luchtgevechten –
zullen allemaal levend op vriendelijke bodem terechtkomen zodat zij opnieuw het strijdperk kunnen
betreden; terwijl alle gewonde machines van de vijand samen met hun bemanning volledig verloren
zullen zijn wat de oorlog aangaat.
Tijdens de grote slag in Frankrijk gaven wij uiterst krachtige en voortdurende steun aan het Franse
Leger, zowel onder de vorm van jachtvliegtuigen als bommenwerpers; maar druk van gelijk welke
soort ten spijt stonden wij nooit toe dat alle jachtvliegtuigen uit ons thuisland betrokken raakten. Die
beslissing was pijnlijk, maar zij was ook correct, want wij hadden het lot van de slag in Frankrijk
niet beslissend kunnen beïnvloeden, ook al hadden wij al onze jachtvliegtuigen in de strijd
geworpen. Die grote slag werd verloren door de onfortuinlijke strategische openingszet, door de
buitengewone en onvoorziene kracht van de pantserkolonnes, en door het grote numerieke overwicht
van het Duitse Leger. De jachtvliegtuigen hadden zich gemakkelijk kunnen uitputten in een
onbetekenend voorval in die grote slag, en dan zouden wij op dit moment in zeer slechte papieren
gezeten hebben. Zoals de zaken nu staan, ben ik echter blij het Huis te kunnen melden dat de
relatieve kracht van onze jachtvliegtuigen groter is dan ooit ten opzichte van de Duitsers, die
vreselijke verliezen geleden hebben; en ten gevolge daarvan menen wij te beschikken over de
mogelijkheid om de luchtoorlog voort te zetten onder betere omstandigheden dan wij ooit tevoren
ervaren hebben. Ik kijk met vertrouwen uit naar de prestaties van onze jachtpiloten – deze
schitterende mannen, deze briljante jeugd – aan wie de glorie zal toekomen hun geboorteland, hun
eilandhuis, en al wat zij liefhebben te redden van de meest dodelijke van alle aanvallen.
Er blijft uiteraard het gevaar van bomaanvallen, die zonder twijfel in de heel nabije toekomst
uitgevoerd zullen worden door de bommenwerpers van de vijand. Het is waar dat de Duitse
bommenwerpers numeriek superieur zijn aan het onze; maar ook wij beschikken over een uiterst
groot aantal bommenwerpers, die wij zullen gebruiken om onophoudelijk militaire doelwitten in
Duitsland te bestoken. Ik onderschat geenszins de ernst van de beproeving die ons te wachten staat;
maar ik geloof dat onze landgenoten zullen tonen dat zij in staat zijn er tegenin te gaan en door te
gaan ondanks de beproeving, op zijn minst even goed als enig ander volk ter wereld. Veel zal
hiervan afhangen; elke man en elke vrouw zullen de kans hebben om de hoogste kwaliteiten van
hun ras te tonen, en hun zaak de grootste dienst te bewijzen. Voor elk van ons, op dit ogenblik, waar
wij ons ook bevinden, waar wij ook geplaatst zijn, wat onze taak of onze verplichtingen ook zijn, zal
het een hulp zijn de beroemde regels in gedachten te houden: Niets laag deed hij of kwaadaardig, Op
dat tafereel zo gedenkwaardig.
Het lijkt mij op deze gelegenheid gepast om het Huis en het land enige aanwijzing te geven van de
stevige, praktische redenen waarop wij onze onbuigzame vastberadenheid baseren om de oorlog
voort te zetten. Er zijn heel wat mensen die zeggen: “Laat maar. Winnen of verliezen, verdrinken of
zwemmen, het is beter te sterven dan toe te geven aan tyrannie – en wat voor een tyrannie.” En ik
distantieer mijzelf niet van hen. Ik kan hen echter verzekeren dat onze professionele adviseurs van
de drie Krijgsmachtonderdelen eenstemmig adviseren dat wij de oorlog moeten voortzetten, en dat
er goede en redelijke hoop bestaat op de eindoverwinning. Wij hebben alle zelfregerende Dominions
volledig geïnformeerd en geconsulteerd, deze grootse gemeenschappen ver over de oceanen die op
onze wetten en op onze beschaving gebouwd zijn, en die volledig vrij zijn om hun eigen koers te
kiezen, maar die volledig toegewijd zijn aan het oude Moederland, en die geïnspireerd zijn door
dezelfde emoties die ons ertoe brengen alles te verwedden op plicht en eer.
Wij hebben hen volledig geconsulteerd, en ik heb van hun Eerste Ministers, Mijnheer Mackenzie
King van Canada, Mijnheer Menzies van Australië, Mijnheer Fraser van NieuwZeeland, en de grote
Generaal Smuts van ZuidAfrika – die prachtige man, met zijn immens diepe geest, en zijn blik die
van een afstand het volledige panorama van de Europese aangelegenheden volgt – ik heb van al deze
vooraanstaande mannen, die elk een Regering achter zich hebben, verkozen op basis van uitgebreid
stemrecht, die allen daar zijn omdat zij de wil van hun volk vertegenwoordigen, boodschappen
ontvangen, opgesteld in de meest roerende bewoordingen, waarmee zij onze beslissing bekrachtigen
om door te vechten, en zij zich bereid verklaren om ons lot te delen en vol te houden tot het einde.
Dat is wat wij zullen doen.
Wij kunnen onszelf nu de vraag stellen: op welke manier is onze positie verslechterd sinds het begin
van de oorlog? Zij is verslechterd door het feit dat de Duitsers een groot deel veroverd hebben van
de kustlijn van WestEuropa, en dat veel kleine landen door hen onder de voet gelopen zijn. Dat
verhoogt de kansen op een luchtaanval en het bezorgt ons meer kopzorgen op zee. Het vermindert
geenszins, maar verhoogt daarentegen zonder twijfel de kracht van onze lange afstandsblokkade.
Ook de intrede van Italië in de oorlog verhoogt de kracht van onze lange afstandsblokkade.
Daardoor hebben wij het meest ernstige lek gedicht. Wij weten niet of het militaire verzet in
Frankrijk tot een einde zal komen, maar indien dat gebeurt, dan zullen de Duitsers uiteraard hun
krachten op ons kunnen concentreren, zowel militair als industrieel. Omwille van de redenen die ik
u eerder heb gegeven, zullen zij hun strijdkrachten echter niet zo gemakkelijk in grote sterkte
kunnen concentreren op dit Eiland. Als het gevaar op invasie is toegenomen, en dat is het
ongetwijfeld, dan hebben wij, nu wij ontheven zijn van de taak om een groot leger te onderhouden in
Frankrijk, een veel grotere en meer efficiënte strijdkracht om dat gevaar tegemoet te treden.
Als Hitler de industrieën van de landen die hij heeft veroverd onder zijn despotische controle kan
brengen, zal dat heel wat toevoegen aan zijn al reusachtige wapenproductie. Aan de andere kant zal
dat niet onmiddellijk gebeuren, en wij zijn nu verzekerd van immense, voortdurende en toenemende
steun op het vlak van voorraden en munitie allerhande van de Verenigde Staten; en vooral van
vliegtuigen en piloten uit de Dominions en over de oceanen, komend uit gebieden die buiten het
bereik liggen van vijandelijke bommenwerpers.
Ik zie niet in hoe eender welke van deze factoren de balans in ons nadeel kan beïnvloeden voor de
winter komt; en de winter zal het Naziregime belasten, in een Europa dat vrijwel helemaal kronkelt
en verhongert onder zijn wrede hiel, en dat hen, ondanks al hun meedogenloosheid, zwaar op de
proef zal stellen. Wij mogen niet vergeten dat, zodra wij de oorlog verklaarden op drie september,
Duitsland altijd de mogelijkheid had om zijn volledige Luchtmacht tegen dit land te gebruiken,
samen met alle andere invasietuigen die bedacht konden worden, en dat Frankrijk weinig of niets
kon doen om dat te verhinderen. Wij hebben dus onder deze dreiging geleefd, in principe en in licht
gewijzigde vorm, gedurende al deze maanden. In de tussentijd hebben wij echter onze
defensiemethodes enorm verbeterd, en wij zijn te weten gekomen wat wij aanvankelijk niet met recht
en rede konden beweren, namelijk, dat het individuele toestel en de individuele Britse piloot
beschikken over een zekere en definitieve superioriteit. Wanneer wij dus de angstwekkende balans
opmaken en met een gedesillusioneerd oog onze gevaren beschouwen, zie ik goede redenen voor
intensieve waakzaamheid en zware inspanningen, maar geen enkele reden tot paniek of wanhoop.
Gedurende de eerste vier jaren van de laatste oorlog van 1914 tot 1918 ervoeren de Geallieerden
niets anders dan rampspoed en ontgoocheling. Dat was onze voortdurende angst: de ene slag na de
andere, verschrikkelijke verliezen. En toch was op het einde van die vier jaar het moreel van de
Geallieerden hoger dan dat van de Duitsers, die van de ene agressieve triomf naar de andere
getrokken waren, en die overal de triomfantelijke indringers waren van de landen waar zij waren
binnengebroken. Gedurende die oorlog stelden wij onszelf herhaaldelijk de vraag: “Hoe zullen wij
winnen?” En niemand was ooit in staat om dat heel precies te beantwoorden, tot op het einde, toen
heel plots, heel onverwacht, onze vreselijke vijand voor ons instortte en wij ons zo volvraten met de
overwinning dat wij ze in onze waanzin weggooiden.
Wij weten nog niet wat er in Frankrijk zal gebeuren en of het Franse verzet zal voortduren, zowel
binnen Frankrijk als in het Franse Rijk overzee. De Franse regering zal grote kansen weggooien en
haar toekomst overleveren aan onzekerheid als zij de oorlog niet voortzet in overeenstemming met
haar verplichtingen binnen het Verdrag, waarvan wij niet het gevoel hadden dat wij haar konden
ontheffen. Het Huis zal de historische afkondiging gelezen hebben waarin wij, als antwoord op het
verlangen van vele Fransen – en van onze eigen harten – onze bereidheid hebben uitgesproken om in
het donkerste uur van de Franse geschiedenis een unie te sluiten van gedeeld burgerschap in deze
strijd. Hoe de zaken in Frankrijk of met de Franse Regering, of met andere Franse Regeringen, ook
mogen uitdraaien, wij op dit Eiland en in het Britse Rijk zullen nooit ons gevoel van kameraadschap
met het Franse volk verliezen. Als wij nu opgeroepen worden om datgene door te maken wat zij
geleden hebben, dan zullen wij dezelfde moed aan de dag leggen, en als de eindoverwinning ons
zwoegen beloont, dan zullen zij delen in de opbrengsten, ja, en de vrijheid zal hersteld worden voor
iedereen. Wij doen niets af van onze rechtvaardige eisen; niet één jota of tittel laten wij vallen.
Tsjechen, Polen, Noren, Nederlanders en Belgen hebben hun zaak met de onze verbonden. Allemaal
zullen zij hersteld worden.
Wat Generaal Weygand omschreef als de Slag om Frankrijk is voorbij. Ik verwacht dat de Slag om
GrootBrittannië op het punt staat te beginnen. Op deze strijd steunt het overleven van de christelijke
beschaving. Ons eigen Britse leven steunt erop, en de lange continuïteit van onze instellingen en ons
Rijk. De volledige furie en macht van de vijand zullen heel spoedig tegen ons gericht worden. Hitler
weet dat hij ons op dit Eiland zal moeten breken of de oorlog verliezen. Als wij tegen hem kunnen
ingaan, kan heel Europa vrij worden en het leven van de wereld kan voorwaarts gaan in wijdse,
zonnige hooglanden. Falen wij echter, dan zal de hele wereld, de Verenigde Staten inbegrepen,
inclusief alles dat wij gekend hebben en waar wij om gegeven hebben, in de afgrond verzinken van
een nieuw Donker Tijdperk dat nog onheilspellender zal zijn en misschien nog langer zal duren door
de lichten van de geperverteerde wetenschap. Laten wij ons daarom voorbereiden op onze plichten
en ons zo gedragen dat, als het Britse Rijk en zijn Commonwealth duizend jaar blijven bestaan, de
mensen zullen zeggen: “Dit was hun mooiste uur.”
More
Less
Übersetzerische Ausbildung
Master's degree - College of Ghent, Belgium
Erfahrung
Übersetzungserfahrung in Jahren: 15. Angemeldet bei ProZ.com seit: Nov 2010.
Allgemeine Fachgebiete