Zjawisko to, które w retoryce określa się jako ekwiwokację, powstaje na skutek interakcj i znaczeń – podstawowego i pochodnego. Autor teorii interakcjonistycznej metafory I. A. Richards (1936; zob. też: Black 1979: 28 i n.; Bernáth 2001:19; Piercow 2000: 55 i n.; leży ona także u podstaw współczesnej teorii metafor pojęciowych, zob. Taylor 1989: 133; Leezenberg 2001: 135) uważał, że współdziałanie znaczeń (tj. dwóch myśli o różŜnych, ale w pewnym aspekcie podobnych obiektach) stanowi charakterystyczną cechę wyrażeń metaforycznych. J. J. A. Mooij (1978: 91) określa takie traktowanie metafory jako dualistyczne (w przeciwieństwie do tradycyjnego – monistycznego).
Jakkolwiek Richards uwzględniał przede wszystkim metafory artystyczne, to niektórzy współcześni badacze zastosowują ideę interakcji znaczeń także do metafor „martwych”. Tak więc G. N. Skliarewska (1993: 40 i n.) za jedną z konstytucyjnych cech wyrażeń metaforycznych uważa ich dwuplanowość semantyczną: współwystępowanie znaczenia aktualnego oraz elementów znaczenia podstawowego (które według niej zawsze ma charakter przedmiotowy). W podobnym duchu W. Chlebda podkreśla semantycznie dwuprzestrzenny charakter polisemantów, a przede wszystkim wyrażeń idiomatycznych:

http://www2.polonistyka.uj.edu.pl/LingVaria/archiwa/LV_2_200... - page 2