We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Isečak iz “U svom domu kao u hotelu” od M. Svita, Ekonomist Svi smo navikli na glamur u londonskom predgradju sa poštanskim brojem SE26 – Keli Bruk i Dzejson Statem su tu nekada stanovali iznad zubarske ordinacije. Medjutim, kada su potpetice Anuške Hempel zaparale ispucali cement na parkiralištu ispred mog stana, nisam mogao a da ne pomislim na fotografije iz časopisa “Pikčr Poust” koje prikazuju članove kraljevske porodice u poseti familijama pogodjenim bombardovanjem u drugom svetskom ratu.Pa ipak, njena misija u mom skromnom delu predgradja predstavlja nešto mnogo više od pukog pokazivanje saosećanja. Hempelova, žena koja je izmislila instituciju butik hotela još mnogo pre nego što su oni poneli taj ekskluzivni naziv, došla je da mi pruži informacije za kojima, sudeći po stranicama magazina za unutrašnje uredjenje i brojnim oglašavanjima na internet forumima tipa “Uradi sam”, očajnički žudi polovina vlasnika nekretnina u zapadnom delu sveta: kako da prosečnom domu date izgled i “šmek “ apartmana u hotelu sa 5 zvezdica u kojem noćenje košta 750 funti. To je, u ovom slučaju značilo, dati “hempelovski” sjaj skromnom, preuredjenom stanu koji zauzima središnji deo viktorijanske trospratnice sa vertikalnom podelom. “To se može izvesti”, rekla je, prelazeći pogledom preko moje kuhinje.” Svako to može da uradi, zaista nema razloga da se to ne izvede. Medjutim, potrebno je da se se očuva kontinuitet izmedju prostorija, da se ispoštuje jedna jedinstvena ideja kroz ceo stan”. Čeznutljivo gledajući ka protivpožarnom izlazu, dodaje: “Naravno, moraćete da kupite i susedni stan”. To je šala, bar ja tako mislim. ****** Medjutim, ovde bi vredelo zastati i zamisliti se malo nad neobičnošću ovog impulsa. Hotelska soba je prostor koji pati od gubitka pamćenja. Nama bi smetalo ako bi ona nosila i najmanji znak podsetnik na njene prethodne korisnike, pogotovu zbog toga što mnogi od nas odlaze u hotele da bi tamo radili ono što inače ne bi u svom domu. Od hotelske sobe očekujemo da bude besprekorno očišćena, kao da je iz nje upravo odvežen nečiji leš (u nekim slučajevima, ovo se upravo i dešava). Kućni enterijer odražava sasvim suprotnu ideju – predstavlja riznicu uspomena. On bi trebalo da priča storiju o svojim ukućanima kroz fotografije na kaminu, slike na zidovima i knjige na policama . Kada bi hotelske sobe imale ljudski oblik, ličile bi na nasmešene pacijente posle izvršene lobotomije ili na uverljive umobolnike.
|