W londyńskiej dzielnicy Sydenham przywykliśmy do blichtru: nad gabinetem dentystycznym mieszkali niegdyś Kelly Brook i Jason Statham. Ale gdy o beton parkingu przed moim mieszkaniem zastukały obcasy Anouski Hempel, trudno było wyzbyć się skojarzeń z publikowanymi w Picture Post zdjęciami z drugiej wojny światowej, na których rodzina królewska odwiedza ofiary bombardowań. Jednakże ona wybrała się do mojej skromnej dzielnicy podmiejskiej z czymś więcej niż tylko wyrazami współczucia. Hempel — kobieta, która wynalazła hotel typu boutique, zanim nazwa ta stała się znakiem handlowym — przyniosła ze sobą wiedzę pożądaną desperacko, jak można by sądzić na podstawie rozkładówek czasopism poświęconych urządzaniu wnętrz i gorliwych postów na forach „zrób to sam”, przez połowę właścicieli nieruchomości na Zachodzie: jak nadać zwykłemu mieszkaniu wygląd i styl pięciogwiazdkowego, wartego 750 funtów za noc apartamentu hotelowego. W moim przypadku: jak „zhempelizować” skromne mieszkanie, wykrojone w przeróbce z pierwszego piętra wiktoriańskiego dwupiętrowego domu rzędowego.

— Mógłbyś to zrobić — stwierdziła, rozglądając się po mojej kuchni. — Każdy mógłby to zrobić. Absolutnie nic nie stoi na przeszkodzie. Ale trzeba zachować pewną ciągłość pomiędzy pomieszczeniami. Konsekwentnie trzymać się jednej idei. — Wyjrzała z troską przez wyjście przeciwpożarowe. — Musiałbyś też oczywiście kupić sąsiedni dom.

To był naturalnie żart. Tak sądzę.
...

Warto jednak zastanowić się przez chwilę nad dziwacznością tego pragnienia. Pokój hotelowy to przestrzeń dotknięta amnezją. Czulibyśmy się nieswojo, gdyby nosił jakiekolwiek ślady pobytu wcześniejszego lokatora, tym bardziej, że wielu z nas udaje się do hotelu by robić rzeczy, których nie zrobilibyśmy w domu. Wymagamy, aby nasz pokój hotelowy był tak sterylnie wyczyszczony, jakby dopiero co wyciągnięto w nim zwłoki spod łóżka (co w pewnych przypadkach może zdarzyć się naprawdę). Domowe wnętrza ucieleśniają ideę całkowicie przeciwstawną: są magazynem wspomnień. O historii domowników powinny mówić zdjęcia na kominku, obrazy na ścianach, książki na półkach. Gdyby porównać pokoje hotelowe do ludzi, byłyby one uśmiechniętymi pacjentami po lobotomii albo sympatycznie wyglądającymi psychopatami.