Στα νοτιοανατολικά του Λονδίνου –ταχυδρομικός κώδικας SE26– είμαστε μαθημένοι από γκλαμ και διασημότητες. Η Κέλυ Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν στο διαμέρισμα πάνω από τον οδοντογιατρό! Αλλά με το που πατάει το τακούνι της στο ραγισμένο τσιμέντο του πάρκινγκ έξω από το σπίτι μου η Ανούσκα Χέμπελ, αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε μια από εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του περιοδικού Picture Post που έδειχναν τους βασιλιάδες να επισκέπτονται τις χαροκαμένες οικογένειες στις βομβαρδισμένες γειτονιές κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Ωστόσο η δική της αποστολή στο ταπεινό μεσοαστικό μου ενδιαίτημα δεν είναι μόνο να μου εκφράσει τα συλλυπητήριά της. Η Χέμπελ, εφευρέτρια των μπουτίκ χοτέλ πριν καν τα αποκαλέσουν έτσι, έχει έρθει για να μοιραστεί μαζί μου πληροφορίες που, κρίνοντας από τα 'σαλόνια' των περιοδικών εσωτερικής διακόσμησης και τις αγχωμένες αναρτήσεις στα φόρουμ τύπου "Κάν’ το μόνος σου", θα επιθυμούσαν διακαώς να αποκτήσουν τουλάχιστον οι μισοί –αν όχι όλοι οι– ιδιοκτήτες ακινήτων του δυτικού κόσμου. Οι πληροφορίες αυτές δεν είναι άλλες από το πώς μπορεί κανείς να προσδώσει σε ένα κοινό, συνηθισμένο σπιτικό την όψη και την αίσθηση μιας πεντάστερης σουίτας ξενοδοχείου 750 λιρών Αγγλίας το βράδυ. Στα ‘Χεμπελικά’, η δική μου περίπτωση διαγιγνώσκεται ως ένα ταπεινό διαμέρισμα που προέκυψε στο μεσαίο όροφο από τη μετατροπή ενός τριώροφου βικτωριανού σπιτιού μεσοτοιχία με το διπλανό του.

«Μπορείς να το κάνεις», μου λέει η Χέμπελ καθώς περιεργάζεται την κουζίνα μου. «Ο καθένας μπορεί να το κάνει. Δε βλέπω το λόγο γιατί όχι. Όμως θα πρέπει να υπάρχει συνοχή μεταξύ των δωματίων. Πρέπει να υπάρχει μια κεντρική ιδέα και να τηρείται απαρέγκλιτα». Ρίχνει μια νοσταλγική ματιά προς την έξοδο κινδύνου. «Και φυσικά θα πρέπει να αγοράσεις και το διπλανό σπίτι». Αυτό το λέει αστεία – νομίζω.

...

Ωστόσο αξίζει να σταθεί κανείς και να αναλογιστεί το παράδοξο αυτής της τάσης. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου είναι ένας χώρος που διακρίνεται από αμνησία. Αν βλέπαμε ίχνη του προηγούμενου ενοίκου του, αυτό θα μας προκαλούσε τουλάχιστον προβληματισμό, ιδίως σε όσους από εμάς πάμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε σπίτι μας. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου προσδοκούμε να είναι όχι απλά καθαρό, αλλά αποστειρωμένο, σαν να είχαν απομακρύνει πτώμα από το κρεβάτι του – πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί και να ισχύει. Το εσωτερικό μιας κατοικίας αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο: το σπιτικό μας είναι χώρος αποθησαύρισης αναμνήσεων. Οι ιστορίες των ενοίκων του πρέπει να αποτυπώνονται στο χώρο, στις φωτογραφίες πάνω στο γείσο του τζακιού, στους πίνακες στους τοίχους, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείου ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς ή εν δυνάμει ψυχοπαθείς.