We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Εμείς στο SE26 του Λονδίνου είμαστε συνηθισμένοι σε διασημότητες: η Κέλι Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν πάνω από τον οδοντογιατρό. Όμως όταν τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ ακούγονται πάνω στο σκασμένο μπετόν του χώρου στάθμευσης έξω από το διαμέρισμά μου, μου έρχονται στον νου φωτογραφίες στο περιοδικό Picture Post, εστεμμένων που επισκέπτονταν οικογένειες στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα σπίτια των οποίων είχαν καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς. Δεν ήρθε όμως στο ταπεινό δρομάκι μου στα προάστια μόνο για να μου δείξει τη συμπαράστασή της. Η Χέμπελ –η γυναίκα που χρησιμοποίησε το boutique hotel ως όρο πριν αυτός καθιερωθεί– έχει έρθει να μου δώσει πληροφορίες, τις οποίες οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων στον δυτικό κόσμο αναζητούν απεγνωσμένα, αν κρίνω από τα ολοσέλιδα άρθρα σε περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης και τις αγωνιώδεις αναρτήσεις σε διαδικτυακά φόρουμ τύπου «φτιάξ’ το μόνος σου»: πώς θα δώσετε σε ένα συνηθισμένο σπίτι την όψη και την αίσθηση μιας σουίτας των 900 ευρώ τη βραδιά σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Στη δική μου περίπτωση, να «χεμπελ-ίσει» ένα ταπεινό διαμέρισμα στον μεσαίο όροφο μιας διασκευασμένης τριώροφης βικτωριανής διπλοκατοικίας με μεσοτοιχία. «Γίνεται», μου λέει, κοιτάζοντας την κουζίνα μου. «Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει. Δε βλέπω γιατί όχι. Αλλά πρέπει τα δωμάτια να έχουν μια συνοχή. Πρέπει όλα να ακολουθούν μια κεντρική ιδέα». Κοιτάει σκεφτικά πάνω από την έξοδο κινδύνου. «Και, φυσικά, θα πρέπει να αγοράσεις το διπλανό σπίτι». Πλάκα μου κάνει. Νομίζω. ... Αξίζει όμως να κοντοσταθεί κανείς και να σκεφτεί πόσο περίεργη είναι αυτή η παρόρμηση. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου δεν θυμίζει τίποτα. Θα μας ενοχλούσε αν είχε ίχνη από κάποιο προηγούμενο ένοικο, αφού πολλοί από εμάς πάμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε στο σπίτι μας. Θέλουμε το δωμάτιο να έχει καθαριστεί τόσο καλά, σαν να είχε μόλις απομακρυνθεί από το κρεβάτι ένα πτώμα. (Σίγουρα θα έχει συμβεί κι αυτό, σε κάποιες περιπτώσεις). Το εσωτερικό του σπιτικού είναι το αντίθετο: είναι αποθετήριο αναμνήσεων. Η ιστορία των ενοίκων του πρέπει να υπάρχει στις φωτογραφίες πάνω στο τζάκι, στους πίνακες στον τοίχο, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια των ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν ή σαν τους χαμογελαστούς άρρωστους μετά από λοβοτομή ή πειστικοί ψυχοπαθείς.
|