Wiadomość o tym, że moja żona spodziewa się dziecka, wywołała u mnie sensacje żołądkowe podobne do tych, jakie występują podczas przejażdżki sunącą pionowo w dół kolejką górską. Oczywiście, byłem podekscytowany, ale... mój Boże. Rodzicielstwo jest dla, no, rodziców.

Więc stoję tak, wytrzeszczam oczy, pot leje się ze mnie strumieniami, wokół głowy wiruje chmara pytajników i wszystko to sprawia, że wyglądam jak kiepsko narysowany ludzik z bajki, kiedy tak usiłuję przygotować się do otoczenia troską i przyjęcia bezwzględnej odpowiedzialności za kolejną, po moim kocie, żywą istotę. To na mnie spoczywa odpowiedzialność za dopilnowanie, by ten mały człowiek nie zmienił się w potwora. Maleństwo wyrośnie na społecznego idiotę – moja wina. Nie będzie potrafiło wskazać na mapie Księstwa Luksemburg – moja wina, nie zadbałem należycie o jego edukację. Rzecz jasna wybór terapeuty też będzie na mojej głowie. Ileż okazji, żeby coś zawalić!

Pamiętam dzień, w którym ojciec kazał mi usiąść, po czym zaczął nieskładnie opowiadać mi o pszczółkach i kwiatkach. Było to bodaj najbardziej męczące i żenujące pół godziny w życiu każdego z nas. Nie zrobię tego innej istocie ludzkiej.

Chyba trochę się zagalopowałem. Przecież mogę to zrobić ─ będę wspaniałym ojcem. Wychowam dziecko na bogatego duchowo, wykształconego i prawego obywatela świata, który nigdy mnie nie znienawidzi.

A zaraz potem wyobrażam sobie dziecko, skryte bezpiecznie w łonie matki, jak zaniepokojone otwiera oko, gdy w jego małym móżdżku kiełkuje myśl: „A jeśli tata po prostu nie da rady?”