Z daleka, w leśnym korytarzu ukazało się: wesołe i strojne, lśniące niezwykłą czystą i jednorodną żółcią. Podszedłem bliżej: było to opuszczone pole, dawno nie orane i nie obsiewane, a teraz gęsto zarośnięte jakimiś niewysokimi roślinami – krzaczkami. Wtem zapachniało od nich przyjemnym gorzko-kwiatowym aromatem. „To pewnie gorczycznik – przypomniałem sobie czytany kiedyś atlas botaniczny – coś w rodzaju chwastu…”

Świeży wiatr przeleciał nad żywym dywanem, całe pole zagrało i zaczęło mienić się złocistymi falami, które dopływały do zasłoniętej słońcem strony lasu, tworząc zadziwiający kontrast ciemnozielonego i jasnożółtego. „Niby drogocenny puchar w malachitowej oprawie” – przemknęło porównanie.
Wysoko, pod znojnym czerwcowym niebem szybowała kania. Upał zapowiadał burzę. Nad zachodnią częścią horyzontu już ciemniała ogromna chmura, puchnąca od deszczu. I tylko na zenicie nierówne, szybko przesuwające się krawędzie obłoków oślepiająco błyszczały roztopionym srebrem, przeżerającym nieznośne światło. Wiatr się nasilał, wszystkie kwiatostany gorczycznika szybko rozhuśtały się, niby w jakimś egzotycznym tańcu.

Mnóstwo niewidocznych dla oka skowronków dzwoniło namiętnie i bez ustanku. Tak jakby przed burzą śpiewały i kwiaty, i las, i to oddalone od ludzkich siedzib pole. Ale już ciepłe szare grudki spadły skądś z nieba i zawisły nad kępkami złocistego gorczycznika. Niektóre skowronki wiły się nad samym polem, przefruwając z kwiatka na kwiatek i napełniając ten kraniec nie milknącym kwileniem. Inne, często trzepocąc skrzydełkami unosiły się pionowo i zawisały cztery – pięć metrów nad ziemią i również głośno wychwalały życie.

Przedburzowe obłoki gromadziły się po całym niebie, gdzieniegdzie niebieskawo-różowawe, jakby rozpalone od wewnątrz, a ja zobaczyłem, że nad lasem zostało nieduże, niebieskawe okno, z którego prostym, szerokim wodospadem wyrywały się ku ziemi promienie, zalewając ciepłym miękkim światłem całe letnie aromatyczne kwiecie. A w napiętym, naelektryzowanym powietrzu bezdźwięcznie buszowała zamieć z latającego wokół osikowego puchu. Ale gdzieś tam uderzył ogłuszający grom i pierwsze ogromne krople deszczu szumnie lunęły po złocie kwiatów gorczycznika. W tym momencie, kiedy przyszła ulewa, nagle okazało się, że cała żywa przyroda swobodnie i z ulgą odetchnęła, że wszystkie drzewa, rośliny, ptaki i zwierzęta ucieszyły się z lśniącego, spłoszonego, utkanego z grubych wodnych strug deszczu.

Przemoknięty do suchej nitki, jeden pośrodku zamglonego i nagle ucichłego, dosłownie przytłoczonego żywiołem pola, ja również milcząco napawałem się upajającym szczęściem człowieka, któremu jeden, od biedy dwa razy w roku dane było zobaczyć i poczuć przepiękny popłoch w przyrodzie.