Kiedy żona oznajmiła mi, że jest w ciąży, poczułem, że żołądek podchodzi mi do gardła, jakbym siedział w pędzącym na łeb, na szyję rollercoasterze. To znaczy cieszyłem się, ale... o Boże... Rodzicielstwo to przecież... no... działka rodziców.

Tak więc stoję z wytrzeszczonymi oczami, pocąc się jak mysz, a nad głową krążą mi znaki zapytania, niczym bohaterowi jakiejś kiepskiej kreskówki. Staram się przyzwyczaić do myśli, że kolejna żywa istota – poza moim kotem – będzie całkowicie zdana na mnie. Będę odpowiedzialny za to, żeby ten mały człowiek nie wyrósł na zupełnego potwora. Jeśli dziecko okaże się społecznym kaleką, będzie to moja wina. Jeśli nie będzie w stanie wskazać na mapie, gdzie leży Luksemburg, będę winny temu, że nie zapewniłem mu odpowiedniego wykształcenia. Jeśli potrzebny mu będzie terapeuta, to oczywiście też będzie to moja zasługa. Tyle rzeczy może pójść nie tak!

Pamiętam dzień, w którym tata wziął mnie na uświadamiającą rozmowę i z zawstydzeniem wytłumaczył, co i jak. Było to dla nas obu chyba najgorsze i najbardziej krępujące pół godziny w życiu. Nie mogę zafundować czegoś takiego żadnemu innemu człowiekowi.

Może trochę przesadzam. Powtarzam sobie, że dam radę, że będę świetnym ojcem. Wychowam moje dziecko na obytego, wykształconego i uczciwego obywatela świata, i nie pozwolę, żeby mnie znienawidziło.

I wtedy wyobrażam sobie, jak ten malec, zagnieżdżony bezpiecznie w brzuchu mojej żony, otwiera nagle z przerażeniem oczy i zastanawia się: „A co, jeśli tata zawali sprawę?”