Non so in qual modo, ma i miei scolarini erano venuti a sapere che quel giorno era il mio compleanno. Me li vidi arrivare alla scuola col vestito delle feste e con un regalino tra le mani.
Chi mi portava una penna elegante, chi un libriccino da messa, chi un astuccio da lavoro, chi un bel mazzo di fiori freschi. Io fui consolata e attristata da quella vista: consolata perchè qualunque segno di gratitudine o d'affetto che mi venisse da quei buoni figliuoli mi toccava il cuore e mi faceva parer leggiero ogni sacrifizio: attristata, poichè pensavo che i denari occorsi in quelle compre, potevano venir destinati a più nobile uso. A ogni modo, accolsi serenamente quelle care dimostrazioni d'amore.
Un bambino solo, il più povero, non mi offrì nulla: ma dal suo contegno imbarazzato e dal suo visetto malinconico argomentai quanto dovesse soffrire. Lo chiamai e quando l'ebbi vicino me lo strinsi ripetutamente fra le braccia, baciandolo. Incoraggiato da quelle carezze, il poverino mi pose tra le mani un involtino e fuggì vergognoso.
Sorpresa e incuriosita, lo aprii senza che nessuno potesse accorgersene. Vi erano.... indovinate!.. Tre pallottoline di zucchero!
Lo richiamai subito da me.
--Lo sapevi che mi piacesse lo zucchero? gli chiesi sorridendo.
--Me lo sono figurato! Mi piace tanto a me!
--E tu, ripresi commossa, l'hai certo chiesto alla mamma e....
--No signora! replicò prontamente, non ho chiesto nulla a nessuno; glie l'ho serbato proprio io, di mio....
--Ma pure....
--La nonna, quando mi dà il caffè e latte, mi mette sempre nella chicchera due o tre pallottoline di zucchero per indolcirlo. Io ho levato lo zucchero....
--E il caffè e latte?... chiesi con la gola serrata.
--L'ho preso amaro!
Mario, piccolo Mario, dove sei tu? Forse il fumo delle officine avrà annerito il tuo viso d'angelo, forse a quest'ora lavorerai i campi dove biondeggia la messe e si matura, al sole, la vite, forse ti accoglieranno le navi avventurose dove il lavoro è sì duro, la speranza sì fallace....
Ma chiunque tu sii, operaio, agricoltore o uomo di mare, il tuo posto è fra i nobili cuori, per quali l'amore è sacrifizio, l'abnegazione, dovere.
Mario, piccolo Mario, se tu per un momento potessi entrare nella mia stanzetta da studio, vedresti molte carte, molti libri, molti ninnoli; e vedresti anche, custoditi in una piccola campana di vetro, tre pezzetti di zucchero, un nome, una data! | Не знам како, но моите ученичиња дознале дека дента ми е роденден. Ги видов како доаѓаат на училиште облечени во свечени алишта и со подарочиња во рачињата. Некое ми донесе елегантно пенкало, некое молитвеник, некое кутија за прибор за работа или пак убав букет од свежо цвеќе. Глетката ме утеши и ме растажи: ме утеши затоа што каков било знак на благодарност или наклоност од тие добри дечиња ме погаѓаше в срце и ми се чинеше дека секое мое жртвување е навидум лесно; ме натажи, затоа што мислев дека парите потрошени за тој повод би можеле да се употребат за поблагодорни цели. Во секој случај, со ведрина ги прифатив овие драги искази на љубов. Само едно дете, најсиромашното, не ми подари ништо: но од неговото засрамено држење и тажно лице, сфатив колку пати. Го викнав и кога ми се приближи неколкупати го прегрнав, бакнувајќи го. Охрабрено од овие прегратки, кутричкото ми тутна в раце едно пакетче и побегна засрамено. Изненадена и љубопитна, го отворив за никој да не забележи. Во него имаше... погодете! Три коцкички шеќер! Веднаш го викнав да дојде. - Знаеше дека сакам шеќер? - го прашав смеејќи се. - Претпоставував! Јас многу сакам! - Ти - продолжив трогната - сигурно си побарал од мама и... - Не, госпоѓо! - одговори подготвено - не побарав ништо од никого; сам го зачував, од своето... - Но сепак... - Кога баба ми дава бело кафе, секогаш во филџанот ми става и две или три коцкички шеќер, да го засладам. Го извадив шеќерот... - А белото кафе? - го запрашав со кнедла во грлото. - Го испив горчливо! Марио, мал Марио, каде си ти? Можеби твоето ангелско лице потемнело од црниот чад на работилниците, можеби сега работиш во полињата каде што житото се злати и грозјето зрее на сонце, можеби засолниште ти се авантуристичките бродови што лутаат по морињата, на коишто работата е крвнички тешка, а надежта толку лажна... Што и да си, работник, земјоделец или морепловец, твоето место е меѓу великодушните срца за коишто љубовта е пожртвуваност, одрекување, должност. Марио, мал Марио, кога би можел за миг да влезеш во мојата мала работна соба, би видел многу честитки, многу книги, многу ситници; а би ги видел и трите коцкички шеќер, складирани во едно мало стаклено ѕвоно, едно име и еден датум! |