This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freiberufliche Übersetzer bzw. Dolmetscher, Verifizierter Nutzer
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Verbindungen zu Auftraggebern
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Je zit achter het stuur en een vogeltje vliegt zich tegen de voorruit te pletter. Heel even het weke geluid van een warmwaterzak die tegen een muur wordt geslagen, daarna stilte. Wat bloed en veren, meer resteert er niet.
Het is iets verschrikkelijks een vogeltje dood te rijden. Dat klinkt als een sentimentele zin. Maar er is iets onherstelbaars gebeurd. Een vogeltje is zo compleet. Oogjes, oren oksels, alles had het, in aandoenlijke verhoudingen. Een hart, een darmkanaal, alles. Een klein heelal spatte uiteen. Iets warms werd koud en zal weldra voor altijd zijn verdwenen. Je hebt het ergste gedaan, wat je uit de overvloed aan erge dingen kon doen, je hebt ingegrepen in een levend mechanisme. Je hebt je bemoeid met iets wat het heel goed zonder jou kon stellen. Je bent een moordenaar.
'Die verdomde auto', mompel je. En zonder het te weten sprak je daar een cruciale zin uit. Je vond het wel even vervelend, de dood van dat vogeltje, maar een ander, iets anders, heeft het omgebracht. Dat maakt het mogelijk meteen weer over te gaan, desnoods tot het vermoorden van het volgende hoopje veren. Moordpartijen lijken ineens onvermijdelijk en marginaal. Je hebt je eigen daden weggedrukt en een mechaniek is intermediair geworden tussen je geweten en het hele erge. Het allerergste. Je zou wel iets kunnen ondernemen tegen die slachtingen, je zou het bewuste mechaniek bijvoorbeeld van de rem kunnen zetten om het, zonder inzittenden maar vergezeld van een welgemeende vloek, in een ravijn te laten rijden, maar je bent de draad kwijt die oorzaak en gevolg verbindt. Door de herhaling van de moorden - en door de meeslepende energie van de orde van de dag - is je verbeelding dat je er niets tegen kunt ondernemen een zekerheid geworden.
Het krijgt de status van iets banaals, het doodrijden van een vogeltje. Niet de moeite waard er langer dan enkele seconden bij stil te blijven staan. 'Die verdomde auto' - in die korte mompeling ligt de overgave besloten, daarmee heb je jezelf weggegeven. Je hebt je ter beschikking gesteld van de demon. Alleen dat zinnetje, achteloos uitgesproken, was nodig om je over de beslissende drempel te helpen. Vanaf dat moment ben je tot alle gruwelen in staat. Want niet jij bent het, maar de ander. Iets anders. Je hebt het grote geheim ontdekt, dat machten en volkeren voortstuwt. Het geheim van de beul en de slager.
Niet de mens, maar de machine doet het werk in de abattoirs. De slachter bedient enkel hefboom, slinger, zaag. De beul zal zich nooit een moordenaar wanen, de guillotine is het helse werktuig. Dictatoren, staatshoofden, politici, liggen geen ogenblik wakker van de bloedbaden die ze aanrichten; ze zijn doof voor de kreet van wee die echoot door hun steden, voor de doodsrochel die uit hun achterland opstijgt - alles geschiedt uit naam van de vrijheid, de rechtvaardigheid en de orde. De vijand, de duivel is de ander. Iets anders.
De mens verdwijnt achter het instrument en wapent zich met het abstracte idee. Vaderlandsliefde is een slagersmes. Vrijheidsstrijd een flitsend stiletto. Solidariteit een moordenaarsdolk.
Miljoenen doden zijn uiteindelijk maar een vogeltje. We denken er een seconde aan en rijden alweer verder. We plengen, van top tot teen gewapend, onze verplichte traan. Geen ogenblik vervloeken we onze mensenaard, generen we ons, wensen we onszelf een plaats toe in het smadelijkste graf. We zijn er gewoon niet. We plaatsen een staaf dynamiet in een auto, parkeren hem in een drukke winkelstraat en wandelen weg. Fluitend lopen we een park in en voeren er de beminnelijke vogeltjes. Gods eigen, schuldloze kind.
Du sitzt am Steuer und auf einmal schmettert ein Vögelchen gegen die Windschutzscheibe. Kurz das sanfte, weiche Geräusch einer Wärmflasche, wie wenn sie gegen eine Wand geschlagen wird. Dann Stille. Blut und ein paar Federn, das ist alles was bleibt.
Es ist etwas Schreckliches, ein Vögelchen mitten aus dem Leben zu reißen. Das klingt wie ein übersentimentaler Satz. Doch, es ist etwas Unumkehrbares passiert. Ein Vögelchen ist in sich so vollkommen. Äuglein, Ohren, Achseln, all das hatte es, in herzergreifenden Proportionen. Ein Herz, einen Darmtrakt, alles. Ein kleines Universum platzte auseinander. Etwas Warmes wurde kalt und sehr bald schon wird es für immer verschwunden sein.
Du hast das Grauenvollste getan, was du aus der Unmenge an grauenvollen Dingen hättest tun können: Du hast in einen lebendigen Mechanismus eingegriffen. Du hast dich an etwas vergriffen, das auch sehr wohl ohne dich kann. Du bist ein Mörder.
‚Das verdammte Auto‘, murmelst du. Und ohne es zu wissen, sprachst du damit den grundlegenden Satz aus. Der Tod des Vögelchens berührte dich zwar kurz unangenehm, aber ein Anderer, etwas Anderes hat es umgebracht. Und so ist es sofort für dich möglich, wieder zur Tagesordnung überzugehen, schlimmstenfalls mit dem Mord des nächsten Federtierchens.
Blutbäder scheinen nun – auf einmal – unvermeidbar und marginal.
Du hast deine Tat verdrängt und eine Mechanik ist zum Zwischenhändler zwischen dem Gewissen und dem Grauenvollen geworden. Die Reinkarnation des Grauenvollen. Du könntest natürlich gegen dieses Gemetzel etwas unternehmen. Du hättest sogar die Möglichkeit die entsprechende Mechanik zu entbremsen und die Karosse, zwar ohne Insassen, jedoch von einem herzhaften Fluch begleitet, in einen Abgrund rollen zu lassen. Aber du hast den Draht verloren, der Ursache und Wirkung miteinander verbindet.
Durch den Mord in Wiederholung und die Eigendynamik der Ereignisse ist aus der Befürchtung, dass du nichts dagegen tun kannst, nun endgültig eine Gewissheit geworden. Das zu Schanden reiten eines Vögelchens bekommt den bitteren Beigeschmack von etwas Trivialem – nicht der Mühe wert, sich auch nur mehr, als die Länge von Sekunden damit abzugeben.
‚Das verdammte Auto‘ – in diesem kurzen Fluch liegt das Dramatische der Situation; damit hast du dich selbst verraten. Du bist einen Pakt mit dem Teufel eingegangen. Es bedurfte nur dieses einen, kurzen Satzes, achtlos und beiläufig ausgesprochen, um diese Hemmschwelle zu überwinden. Von diesem Moment an bist du zu allen Gräueltaten fähig. Denn nicht du bist es, sondern dieser Andere. Etwas Anderes. Du hast das große Geheimnis, dass Völker und Großmächte antreibt, entdeckt. Das Geheimnis des Henkers und des Schlächters.
Nicht der Mensch, sondern die Maschine macht die Arbeit in den Schlachthöfen. Der Schlachter bedient nur Hebel, Kurbel und Säge. Der Henker wird sich nie einen Mörder wähnen, die Guillotine ist das höllische Werkzeug. Diktatoren, Staatsoberhäupter und Politiker kennen keine schlaflosen Nächte wegen der Blutbäder, die sie anrichten, von dem Schreien, das durch ihre Städte widerhallt, von dem Todesgeröchel, das aus ihrem Hinterland aufsteigt – denn, all dies geschieht im Namen der Freiheit, der Gerechtigkeit, und der Ordnung. Der Feind, der Teufel, ist der Andere. Etwas vollkommen Anderes.
Der Mensch versteckt sich hinter den Werkzeugen und wappnet sich mit einem Schlachtplan. Vaterlandsliebe ist ein Schlachtermesser. Freiheitskampf ein schnappendes Klappmesser. Solidarität ein Mörderdolch.
Millionen Tote sind schließlich nur wie dieses eine Vögelchen. Wir gedenken ihm eine Sekunde und schon fahren wir weiter. Von Kopf bis Fuß bewaffnet vergießen wir unsere vermeintlich geschuldete Träne. Nicht einen Augenblick verwünschen wir unsere Menschenart, versinken wir vor Scham in Grund und Boden, wünschten wir uns einen Platz im Armengrab.
Wir sind einfach nicht da.
Wir platzieren eine Ladung Dynamit in einen Auto, parken es in einer vollen Einkaufsmeile und flanieren einfach davon. Fröhlich pfeifend gehen wir durch einen Park und füttern dort die entzückenden kleinen Vögelchen.
Gottes eigene, unschuldige Kinder.
Niederländisch > Deutsch: Liebe
Ausgangstext - Niederländisch Een goede test voor de ware liefde, zei Barbellion of iemand daaromtrent, is of je de gedachte kunt verdragen de teennagels van je beminde te knippen. Dat is inderdaad een citabel beeld. Niet alleen staan teennagels symbolisch voor alles waarmee een minder preutse tijd het afval zou schetsen dat zonder walging zou moeten worden ondergaan – zweet, excrementen –, ook zie je er de knieval in, het in dienstvaardige houding aan de voeten liggen van je geliefde. Je bent als het ware niet meer dan de nagelschaar van een godgewijde voet.
Iemands teennagels knippen is iemand met een wapen, hoe nietig ook, te lijf gaan. Als seksualiteit oorlog is, is liefde gewapende vrede. Tot meer dan gewapende vrede is de mens niet in staat.
Hij blijft er zichzelf door en treedt tegelijkertijd buiten zichzelf. Zichzelf blijft hij omdat hij, ook al sluit hij een vredescontract, zijn oorlogszuchtige, bloedgierige aard niet kan verloochenen, buiten zichzelf treedt hij omdat hij bezweert dat contract voor eeuwig te hebben gesloten. Onlosmakelijk is liefde verbonden met grote woorden als overgave, vrede, eeuwigheid – toch zijn op geen enkel ander terrein de verkleinwoordjes zo in tel. Liefje. Kusje. Holletje. Teennageltje.
Ook laat liefde, voor zo hemels aangezien, zich met welgevallen in aardse termen beschrijven. We kunnen de woorden van de honingzoete lippen van de geliefde drinken, we kunnen iemands welvingen aanbidden, we kunnen ons paradijselijk nedervlijen in een goddelijke omhelzing, de sterren van de hemel plukken, de gouden tintelingen tellen in de iris, maar ook gewoon iemands teennagels knippen. Het nederigste gebaar doet geen afbreuk, nee, verhoogt eerder de glans van onze liefde. Want – paradox numero zoveel – we gaan pas zwanger van liefde als we ons zelf volledig kwijt zijn. Wat we liefhebben – die ander – heeft bezit van ons genomen. We kijken door de ogen van die ander, voelen met de handen van die ander, leven in het lichaam van die ander. We knippen onze eigen teennagels.
Er heerst een daverende vrede. Weerloos liggen we onder ons eigen spervuur. En terwijl we ons zelf kwijt zijn – komt er ooit een einde aan de tegenstrijdigheden? – zijn we tegelijkertijd in het verhevigde bezit van al onze capaciteiten. De versregels vloeien volmaakter uit onze pen, onze lichaamsbewegingen zijn ronder en gaver, we doen steeds de juiste dingen, er kruist geen gebochelde dwerg of dissonant meer ons pad of ons oor, ons gevoel voor humor en voor de absurditeiten van het bestaan heeft de hoogste graad van verfijning bereikt en alles wat we aan goedheid mochten bezitten straalt van ons voorhoofd, zelfs de goedheid die we niet bezitten.
We zouden, als het ons mocht worden aangerekend, onuitstaanbaar zijn: beate idioten. Maar het kan ons niet worden aangerekend: we zijn een ander. We zijn gelukzalig in commissie. We zijn verliefd.
Hoe lang duurt die staat? Voor velen misschien niet langer dan een teennagel erover doet om weer aan te groeien. Voor mij is het de staat waarin ik bijna onophoudelijk verkeer. Ik ben verliefd op de liefde zelf. Het maakt dat ik ’s morgens, bij het ontwaken, de dag niet vol walging tegemoet treed, het maakt dat ik me zelf overdag complimenteus kan toeknikken zonder dat er enige ijdelheid aan te pas komt, het maakt dat ik ’s avonds zonder angst en pijn in slaap val.
Owee, als de liefde me een dag in de steek laat. Een eenzame asteroïde ben ik dan, een nagelschaar zwevend tussen de wereldbollen, verbijsterd op zoek naar zijn beminde teen.
Een goede test voor de ware liefde, zei Barbellion of iemand daaromtrent, is of je de gedachte kunt verdragen de teennagels van je beminde te knippen. Dat is inderdaad een citabel beeld. Niet alleen staan teennagels symbolisch voor alles waarmee een minder preutse tijd het afval zou schetsen dat zonder walging zou moeten worden ondergaan – zweet, excrementen –, ook zie je er de knieval in, het in dienstvaardige houding aan de voeten liggen van je geliefde. Je bent als het ware niet meer dan de nagelschaar van een godgewijde voet.
Iemands teennagels knippen is iemand met een wapen, hoe nietig ook, te lijf gaan. Als seksualiteit oorlog is, is liefde gewapende vrede. Tot meer dan gewapende vrede is de mens niet in staat.
Hij blijft er zichzelf door en treedt tegelijkertijd buiten zichzelf. Zichzelf blijft hij omdat hij, ook al sluit hij een vredescontract, zijn oorlogszuchtige, bloedgierige aard niet kan verloochenen, buiten zichzelf treedt hij omdat hij bezweert dat contract voor eeuwig te hebben gesloten. Onlosmakelijk is liefde verbonden met grote woorden als overgave, vrede, eeuwigheid – toch zijn op geen enkel ander terrein de verkleinwoordjes zo in tel. Liefje. Kusje. Holletje. Teennageltje.
Ook laat liefde, voor zo hemels aangezien, zich met welgevallen in aardse termen beschrijven. We kunnen de woorden van de honingzoete lippen van de geliefde drinken, we kunnen iemands welvingen aanbidden, we kunnen ons paradijselijk nedervlijen in een goddelijke omhelzing, de sterren van de hemel plukken, de gouden tintelingen tellen in de iris, maar ook gewoon iemands teennagels knippen. Het nederigste gebaar doet geen afbreuk, nee, verhoogt eerder de glans van onze liefde. Want – paradox numero zoveel – we gaan pas zwanger van liefde als we ons zelf volledig kwijt zijn. Wat we liefhebben – die ander – heeft bezit van ons genomen. We kijken door de ogen van die ander, voelen met de handen van die ander, leven in het lichaam van die ander. We knippen onze eigen teennagels.
Er heerst een daverende vrede. Weerloos liggen we onder ons eigen spervuur. En terwijl we ons zelf kwijt zijn – komt er ooit een einde aan de tegenstrijdigheden? – zijn we tegelijkertijd in het verhevigde bezit van al onze capaciteiten. De versregels vloeien volmaakter uit onze pen, onze lichaamsbewegingen zijn ronder en gaver, we doen steeds de juiste dingen, er kruist geen gebochelde dwerg of dissonant meer ons pad of ons oor, ons gevoel voor humor en voor de absurditeiten van het bestaan heeft de hoogste graad van verfijning bereikt en alles wat we aan goedheid mochten bezitten straalt van ons voorhoofd, zelfs de goedheid die we niet bezitten.
We zouden, als het ons mocht worden aangerekend, onuitstaanbaar zijn: beate idioten. Maar het kan ons niet worden aangerekend: we zijn een ander. We zijn gelukzalig in commissie. We zijn verliefd.
Hoe lang duurt die staat? Voor velen misschien niet langer dan een teennagel erover doet om weer aan te groeien. Voor mij is het de staat waarin ik bijna onophoudelijk verkeer. Ik ben verliefd op de liefde zelf. Het maakt dat ik ’s morgens, bij het ontwaken, de dag niet vol walging tegemoet treed, het maakt dat ik me zelf overdag complimenteus kan toeknikken zonder dat er enige ijdelheid aan te pas komt, het maakt dat ik ’s avonds zonder angst en pijn in slaap val.
Owee, als de liefde me een dag in de steek laat. Een eenzame asteroïde ben ik dan, een nagelschaar zwevend tussen de wereldbollen, verbijsterd op zoek naar zijn beminde teen.
Humeuren en temperamenten - Gerrit Komrij (1989)
Übersetzung - Deutsch Ein guter Test für die wahre Liebe sei, sagte einst Barbellion oder jemand dergleichen, ob du den Gedanken, die Fußnägel des Geliebten zu schneiden, ertragen könntest. Das ist in der Tat ein zitables Bild. Fußnägel symbolisieren in einer weniger verklemmten Zeit den Abfall dem man sich ohne Ekel stellen muss, wie Schweiß oder Exkremente. Zudem sieht man es als Kniefall, der Geliebten in dienstwilliger Haltung zu Füßen zu liegen. Man wäre gleichsam nicht mehr, als die Nagelschere eines gottgeweihten Fußes. Jemandem die Fußnägel zu schneiden hieße, ihm mit einer Waffe, wie winzig auch immer, zu Leibe zu rücken.
Wenn Sexualität Krieg ist, ist Liebe Frieden mit rauchendem Geschütz. Zu mehr als Waffenruhe ist der Mensch ohnehin nicht in der Lage. Er bleibt er selbst und tritt gleichzeitig aus sich heraus. Er bleibt er, da er, auch wenn er einen Friedensvertrag schließt, seine kriegssüchtige, blutgierige Art nicht leugnen kann. Aus sich heraus tritt er, beschwört er doch, jenen Vertrag für ewig abgeschlossen zu haben. Unzertrennlich ist die Liebe mit großen Worten wie Hingabe, Frieden, Ewigkeit verbunden. Und doch gibt es keinen Bereich, wo die Diminutive so im Schwung sind – Liebchen, Küsschen, Dellchen. Fußnägelchen.
Auch lässt sich die Liebe, obschon als so himmlisch angesehen, mit Wohlgefallen in irdische Begriffe fassen. Wir können der Geliebten die Worte von ihren honigsüßen Lippen trinken, wir können ihre Rundungen anbeten, wir können uns paradiesisch in ihre göttliche Umarmung niederlassen, die Sterne vom Himmel pflücken, die goldenen Funken in ihrer Iris zählen, aber auch einfach ihre Fußnägel schneiden. Die niedere Gebärde besudelt nicht, nein, sie erhöht eher den Glanz unserer Liebe. Denn – ein Paradox mehr – wir gehen erst mit Liebe schwanger wenn wir uns selbst völlig verloren haben. Wen wir lieben – dieser Andere – er hat Besitz von uns ergriffen. Wir schauen durch die Augen des Anderen, fühlen mit den Händen des Anderen, leben im Körper des Anderen. Wir schneiden unsere Fußnägel selbst.
Es herrscht ein dröhnender Frieden. Wehrlos sind wir unserem eigenen Sperrfeuer ausgesetzt. Und indem wir uns selbst verloren haben – wo enden bloß die ganzen Widersprüche? – sind wir im vollsten Besitz aller unserer Fähigkeiten. Die Verse sprudeln vollkommener aus unserer Feder, die Körperbewegungen sind runder und lauterer, wir tun stets das Richtige. Es kommt uns kein buckliger Zwerg in die Quere und keine Dissonanz kriecht uns ins Ohr, unser Sinn für Humor und die Absurditäten der Existenz hat den höchsten Grad an Verfeinerung erreicht, und alles was wir an Güte besitzen, strahlt uns von der Stirn, sogar die Güte, die wir nicht besitzen.
Wir wären, würde es uns angerechnet, unerträglich, beate Idioten. Aber es kann uns nicht angerechnet werden. Wir sind ein Anderer. Wir sind glückselig ohne Gewähr.
Wir sind verliebt.
Wie lange dauert dieser Zustand an? Für viele vielleicht nicht länger als ein Fußnagel braucht um wieder nachzuwachsen. Für mich ist es der Zustand, indem ich fast unaufhörlich verkehre. Ich bin verliebt in die Liebe. Es bewirkt, dass ich morgens beim Aufwachen dem Tag nicht voller Abscheu entgegensehe. Es bewirkt, dass ich mir tagsüber selber komplimentös zunicken kann, ohne jede Form von Eitelkeit. Es bewirkt, dass ich abends ohne Angst und Pein einschlafe.
Oh weh, wenn die Liebe mich eines Tages im Stich lässt. Ein einsamer Asteroid wäre ich dann, einer Nagelschere gleich, schwebend zwischen Hämisphären, verwirrt auf der Suche nach ihrem geliebten Zeh.
Deutsch > Niederländisch (University of Bristol) Deutsch > Niederländisch (Universität Wien (Institut für Übersetzen und Dolmetschen)) Deutsch > Niederländisch (University of Groningen) Deutsch > Niederländisch (Goethe Institut) Deutsch > Niederländisch (Humboldt-Universität zu Berlin)
Mitgliedschaften
N/A
Software
Across, Adobe Acrobat, Adobe Photoshop, Fluency, Indesign, memoQ, MemSource Cloud, Microsoft Excel, Microsoft Office Pro, Microsoft Word, Pagemaker, Powerpoint, QuarkXPress, SDLX, STAR Transit, Trados Studio
Dieser Nutzer hat Kollegen beim Übersetzen von schwierigen Begriffen geholfen und dadurch KudoZ-Punkte erworben. Auf Gesamtpunktzahl(en) klicken, um Übersetzungen zu sehen.
Allgemeine Fachgebiete 
positive
