Sodium hypochlorite disinfection to prevent infection in hospitals

What is this? Infection prevention and control interventions are especially important during the COVID-19 pandemic. Sodium hypochlorite is used as a disinfectant to reduce the spread of hospital-acquired infections.

In this systematic review, the authors searched for studies that compared the effects of sodium hypochlorite with those other disinfectant products or different concentrations of hypochlorite on the prevention of hospital-acquired infections. They did not restrict their search by date, type or language of publication and did their latest search in February 2014. They included 14 controlled trials.

What works: Sodium hypochlorite was effective at inhibiting microorganism growth in most studies.

Some studies reported reduced infection, resistance and colonization rates of microorganisms with the use of sodium hypochlorite.

Sodium hypochlorite was as effective or more effective to other products in most studies but contradictory results were noted when compared with hydrogen peroxide and chlorhexidine.

What doesn’t work: Nothing noted.

What’s uncertain: The direct effect of sodium hypochlorite on the transmission of hospital-acquired infections is unclear.

Link: https://evidenceaid.org/resource/sodium-hypochlorite-disinfection-to-prevent-infection-in-hospitals/

Note: This translation was a contribution to a TWB (Translators without Borders) project in support of the organization Evidence Aid. Common phrases (such as “what works”) were taken from the project’s translation memory.

Desinfektion mit Natriumhypochlorit zur Infektionsvorbeugung in Krankenhäusern

Worum handelt es sich? Von besonderer Wichtigkeit während der Covid-19-Pandemie sind Maßnahmen zur Infektionsvorbeugung und -kontrolle. Natriumhypochlorit wird als Desinfektionsmittel eingesetzt, um die Ausbreitung von Krankenhausinfektionen zu hemmen.

In diesem systematischen Review suchten die Autoren nach Studien, die einen Vergleich der Wirkung von Natriumhypochlorit mit der anderer Desinfektionsmittel oder alternativer Hypochlorit-Konzentrationen hinsichtlich der Vorbeugung von Krankenhausinfektionen vornahmen. Sie schränkten ihre Suche nicht nach Datum, Art oder Sprache der Publikation ein und führten ihre letzte Recherche im Februar 2014 durch. Sie berücksichtigten 14 kontrollierte Studien.

Folgendes funktioniert: Natriumhypochlorit erwies sich in den meisten Studien als wirksam in der Hemmung des Wachstums von Mikroorganismen.

Einige Studien berichteten von verminderten Infektions-, Resistenz- und Besiedlungsraten für Mikroorganismen durch den Einsatz von Natriumhypochlorit.

Natriumhypochlorit war laut den meisten Studien anderen Produkten in der Wirkung ebenbürtig oder überlegen, jedoch zeigten sich bei Vergleichen mit Wasserstoffperoxid und Chlorhexidin widersprüchliche Ergebnisse.

Folgendes funktioniert nicht: Nichts festgehalten.

Folgendes ist ungewiss: Die direkte Wirkung von Natriumhypochlorit auf die Ausbreitung von Krankenhausinfektionen ist ungewiss.

Link: https://evidenceaid.org/resource/desinfektion-mit-natriumhypochlorit-zur-infektionsvorbeugung-in-krankenhausern/

Anmerkung: Diese Übersetzung entstand als Beitrag zu einem Projekt von TWB (Translators without Borders) für die Organisation Evidence Aid. Häufige Wendungen (wie “Folgendes funktioniert”) wurden dem Übersetzungsspeicher des Projekts entnommen.

Rapport de mission: Les ateliers psychologiques

En octobre 2016, dans le nord de l’état du Rakhine (NRS) le conflit entre les communautés rohingyas et rakhines s’est intensifié. Devant l’accroissement des violences, les expatriés de cette région ont été évacués à Sittwe jusqu’à la réouverture des bases en janvier.

C’est dans ce contexte que les managers des bases du NRS ont sollicité l’envoi d’une personne dédiée au soutien psychologique de leurs staffs.

Précisons que cette demande n’est pas la première et qu’elle fait suite à de nombreuses sollicitations des expatriés ayant alerté sur la nécessaire considération des difficultés quotidiennes que subissent les équipes nationales dans l’état du Rakhine.

Au regard des difficultés rapportées par les expatriés, et de l’importance du nombre d’employés sur cette mission (supérieur à 500) le siège a pris la décision d’ouvrir une mission Staff Care au Myanmar pour une durée de 4 mois.

Les ateliers psychologiques ont été divisés en 2 modules de 3h chacun pour Sittwe, et 1 module de 3h30 pour Le NRS. Ces modules consistaient en :

• Psychoéducation sur le stress et le trauma: comprendre les réactions de stress et de stress extrême, identification des facteurs et modérateurs de stress,
• Identification et augmentation du soutien social,
• Apprentissage et pratique d’un exercice de relaxation,
• Discussion libre, témoignages et conseils autour du stress et du psychotraumatisme.

Plus directifs, cet atelier avait pour objectif de prévenir les risques que pouvaient induire la prise en charge de bénéficiaires particulièrement vulnérables et traumatisés sur leur équilibre psychologique.

Missionsbericht: Psychologische Workshops

Im Oktober 2016 verschärfte sich der Konflikt zwischen den Rohingya- und Rakhaing-Gemeinschaften im nördlichen Rakhaing-Staat (NRS). Angesichts der Zunahme der Gewalt wurden die entsandten Mitarbeiter dieser Region bis zur Wiedereröffnung der Stützpunkte im Januar nach Sittwe evakuiert.

Vor diesem Hintergrund baten die Leiter der Stützpunkte im NRS um die Entsendung einer Fachperson für die psychologische Betreuung ihrer Belegschaften.

Angemerkt sei, dass dies nicht die erste solche Anfrage ist und auf zahlreiche Gesuche von Entsandten folgt, die auf die Notwendigkeit hinwiesen, den täglich von den nationalen Einsatzteams im Rakhaing-Staat erlittenen Schwierigkeiten entgegenzutreten.

Angesichts der Schwierigkeiten, die die Entsandten beschrieben, und der bedeutenden Mitarbeiterzahl dieser Mission (über 500) beschloss die Zentrale, eine Mission zur Belegschaftsfürsorge in Myanmar für einen Zeitraum von vier Monaten zu eröffnen.

Die psychologischen Workshops waren in zwei jeweils dreistündige Module für Sittwe und ein dreieinhalbstündiges Modul für den NRS unterteilt. Diese Module umfassten:

• Psychoedukation zu Stress und Trauma: Reaktionen auf Stress und Extremstress verstehen, Faktoren und Moderatoren von Stress identifizieren;
• Erkennen und Ausbauen der Unterstützung durch das soziale Umfeld;
• Erlernen und Praktizieren einer Entspannungsübung;
• offene Diskussion, Erfahrungsberichte und Empfehlungen zu Stress und Psychotrauma.

Stärker direktiv ausgerichtet, zielte dieser Workshop darauf ab, den Risiken für das seelische Gleichgewicht zu begegnen, die die Betreuung besonders verletzlicher und traumatisierter Hilfsempfänger mit sich bringen kann.

دعوت روحانی به چالش سطل آب یخ

بخشی از سخنان حسن روحانی رییس جمهوری ایران در نیویورک در روزهای گذشته با انتقاد گسترده در افکار عمومی ایران روبرو شده؛ سخنانی که در آن، آقای روحانی واقعیت های تلخ نقض حقوق بشر و آزادی بیان را در ایران نفی کرده است.

همچنین آقای روحانی گزارش احمد شهید، گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل، در امور ایران را نادرست توصیف کرده است. منتقدان آقای روحانی می گویند حتی اگر بپذیریم که در بسیاری از این موارد مانند بازداشت غیرقانونی روزنامه نگاران و توقیف مطبوعات، دولت دخالت مستقیمی نداشته است، توجیه این رفتار ها از سوی آقای روحانی پا نهادن بر حقوق مردم و انتظاراتی است که رای دهندگان به آقای روحانی از او دارند. رای دهندگان به آقای روحانی انتظار دارند او اگر نمی تواند به وعده هایی که برای پاسداری از حقوق شهروندی و سپردن امور اهل فرهنگ به اهل فرهنگ و خارج کردن آن از سیطره نیروهای امنیتی داده،عمل کند، سعی نکند از موقعیت خود به عنوان رییس جمهوری برای دروغ گفتن در باره حقایقی استفاده کند که دروغ بودن آن آشکار است. اما صرف نظر از زشتی اخلاقی دروغ گفتن، مساله این است که اگر رییس جمهوری معتقد است گزارش رسمی احمد شهید در باره نقض حقوق بشر در ایران نادرست است چرا شواهد این نادرستی را منتشر نمی کند؟

اگر آقای روحانی معتقد است دروغ نگفته، به سبک دعوت های مرسوم در فیسبوک که شهروندان دیگران را به چالش هایی از نوع چالش سطل آب یخ یا معرفی ده کتاب اثر گذار دعوت می کنند، من آقای روحانی را به چالش سطل آب یخی از نوع دیگر دعوت می کنم. من پیشنهاد می کنم آقای روحانی مناظره رودررو با یکی از روزنامه نگاران منتقد یا یک شهروند اهل آیین درویشی یا یکی از هموطنان بهایی یا یکی از شاگردان استاد علیرضا طاهری یا خانواده اعدام شدگان یا نمونه هایی دیگر از این دست را بپذیرد تا این فرصت را داشته باشد که ثابت کند دروغ نگفته است. در مقابل این فرصتی که به او داده می شود، بپذیرد که اگر نتوانست مردم را قانع کند برای پذیرفتن قبح دروغ گویی، مردم را به بر سر ریختن یک سطل آب یخ میهمان کند تا به مردم ایران نشان دهد عقوبت دروغ گفتن را می پذیرد.

در سطح بین المللی نیز آقای روحانی برای اینکه نسبت دروغ گزاف به گزارش رسمی سازمان ملل نداده باشد بهتر است از مشاوران حقوقی خود بخواهد گزارش احمد شهید را در ایران منتشر کنند و موارد نادرست آن را شرح دهند. به این ترتیب به جای اینکه به شیوه بی ادبانه محمد جواد لاریجانی به احمد شهید نسبت ناروا بدهد، به شیوه یک حقوقدان دلایل خود را بازگو کند.

نکته دیگری نیز در سخنان آقای روحانی هست که اهمیت آن کمتر از دروغ گفتن نیست. آقای روحانی در توجیه نقض حقوق بشر در ایران به آوردن گزاره ای متوسل می شود که یکی از استدلال های رایج مخالفان آزادی و توجیه کنندگان نقض حقوق بشر در ایران است. آقای روحانی می گوید مساله حقوق بشر در هر کشور را باید در چارچوب فرهنگی آن کشور مورد توجه قرار داد. به این ترتیب طرفداران این اندیشه مثلا به زندان انداختن و یا حتی اعدام کردن اندیشمندان مخالف چارچوب های رسمی را به مخالفت آنان با عرف فرهنگی در ایران نسبت می دهند. در این استدلال یک دروغ نهفته است و آن اینکه بسیاری از موارد نقض حقوق بشر هیچ ربطی به مخالفت با عرف فرهنگی در ایران ندارد. مانند نقض حقوق شهروندان درویش یا بهایی یا دیگر اندیشمندان که در طول تاریخ از سوی اکثریت مردم ایران پذیرفته شده و مورد احترام بوده اند. به تعبیر دیگر، طرفداران این استدلال هر چه را با باور جزم اندیشانه و مهجور عده ای از تندرو های نزدیک به محافل امنیتی مخالف باشد مغایر با چارچوب فرهنگی ایران می دانند. اما افزون بر این دروغ، دو مغالطه خطرناک تر در این اظهار نظر نهفته است: اول اینکه هدف از تعریف مبانی حقوق بشر که در قوانین ایران نیز رسما پذیرفته شده، این است که حداقل هایی را بپذیریم که مورد پذیرش اغلب فرهنگ ها در چارچوب جامعه جدید است تا مستبدین و ناقضان حقوق بشر برای زیر پا نهادن آن به مغایرت با یک فرهنگ خاص استناد نکنند. و دوم اینکه یکی از مبانی حقوق بشر این است که حتی اگر امری مغایر با چارچوب فرهنگی یک جامعه است باید در رسیدگی به آن قانون و به ویژه قوانین دادرسی مراعات شود. متاسفانه در اکثر موارد نقض حقوق بشر حتی موازین قانونی مرسوم در جمهوری اسلامی هم مورد اعتنای دستگاه های فراقانونی امنیتی و قضات تحت اختیار آنان نیست.

اهمیت این مساله به ویژه از آن روست که ابراز چنین بیاناتی از سوی رییس جمهوری به معنای حمایت از رفتار ناقضان حقوق بشر و بی اعتنایی به مسوولیت های قانونی رییس جمهوری است. آقای روحانی و مشاوران رسمی و غیر رسمی او باید بپذیرند که سیاست یک بام و دو هوا( به رغم رایج بودن آن در جمهوری اسلامی) از سوی مردم ایران سیاست پذیرفته شده ای نیست. نمی شود دولت از یک سو ادعا کند که به تامین حقوق شهروندی پایبند است و از سوی دیگر از ناقضان حقوق شهروندان دفاع کند. آن هم در موقعیتی که خود قوه قضاییه می داند که رفتارش ناقض حقوق شهروندان است و برای توجیه آن به ادعاهای دروغ ( مثلا استناد دروغ به اعدام به جرم تجاوز به عنف در توجیه اعدام غیر انسانی محسن امیر اصلانی) متوسل می شود. دولت آقای روحانی باید بپذیرد که سیاست کتمان حقیقت و دروغ گفتن سیاستی است که پایانی ندارد. برای توجیه هر دروغی، گفتن دروغی دیگر لازم می شود و این سلسله را سر پایان گرفتن نیست. مگر اینکه در جایی شهامت به خرج دهیم و بپذیریم اشتباه کرده ایم. من برای آزمون این شهامت آقای روحانی او را به چالش سطل آب یخ دعوت می کنم تا نشان دهد که آیا او هم مانند منتقدان تندرو خود که آنان را ترسو خطاب می کند، ترسوست یا اینکه شجاعت اعتراف به اشتباه در او هست.

منبع: ع. رمضانپور (۷ مهر ۱۳۹۳). دعوت روحانی به چالش سطل آب یخ. روز آنلاین.

Rouhani ist zur Ice Bucket Challenge herausgefordert

Ein Teil der Äußerungen, die der iranische Präsident Hassan Rouhani in den letzten Tagen in New York von sich gab, traf in der öffentlichen Meinung Irans auf breite Kritik: Äußerungen, in denen Herr Rouhani die bittere Realität der Verletzung der Menschenrechte und der Meinungsfreiheit in Iran verleugnete.

Ebenso bezeichnete Herr Rouhani den Bericht Ahmed Shaheeds, des Sonderberichterstatters der Vereinten Nationen für Menschenrechte in Iran, als unrichtig. Seinen Kritikern zufolge hat Herr Rouhani – selbst wenn man einräumt, die Regierung habe in vielen der berichteten Fälle wie den ungesetzlichen Verhaftungen von Journalisten und Presseverboten nicht direkt eingegriffen – durch seine Rechtfertigung dieser Handlungen die Rechte der Bevölkerung und die Erwartungen seiner Wähler an ihn mit Füßen getreten. Wenn er seine Versprechen nicht einhalten kann, die Bürgerrechte zu wahren und die Kulturangelegenheiten den Kulturschaffenden anzuvertrauen und der Kontrolle der Sicherheitskräfte zu entziehen, erwarten die Wähler von Herrn Rouhani, dass er nicht versucht, seinen Status als Präsident zur Verbreitung von klar erkennbaren Lügen über Fakten zu benutzen. Abgesehen von der moralischen Verwerflichkeit des Lügens stellt sich allerdings die Frage, weshalb der Präsident, wenn er den offiziellen Bericht Ahmed Shaheeds über die Menschenrechtsverletzungen in Iran als unrichtig erachtet, keine Beweise für dessen Inkorrektheit veröffentlicht.

Wenn Herr Rouhani glaubt, nicht gelogen zu haben, fordere ich ihn im Stil der auf Facebook üblichen Einladungen, bei denen sich die Bürger zu Herausforderungen wie der Ice Bucket Challenge oder der Vorstellung zehn beeindruckender Bücher aufrufen, zu einer Ice Bucket Challenge der anderen Art heraus. Ich schlage vor, dass Herr Rouhani eine Debatte von Angesicht zu Angesicht mit einem kritischen Journalisten, einem Anhänger des Derwischritus, einem Bahai-Mitbürger, einem Schüler von Professor Alireza Taheri, den Familien von Hingerichteten oder ähnlichen Repräsentanten eingeht. Dadurch erhält er die Gelegenheit zu beweisen, dass er nicht gelogen hat. Im Gegenzug für die Gewährung dieser Chance sollte er, falls er die Bevölkerung nicht überzeugen kann, die Unverfrorenheit des Lügens zu akzeptieren, bereit sein, die Menschen dazu einzuladen, ihm einen Kübel Eiswasser über den Kopf zu gießen. Somit kann er dem iranischen Volk zeigen, dass er die Strafe für das Lügen akzeptiert. Auch auf internationaler Ebene wäre es für Herrn Rouhani besser, wenn er seine Rechtsberater dazu aufforderte, den Bericht Ahmed Shaheeds in Iran zu veröffentlichen und die unrichtigen Punkte zu erläutern, damit er den offiziellen Bericht der Vereinten Nationen nicht grundlos als Lüge bezeichnet hat. So könnte er, anstatt Ahmed Shaheed in der unhöflichen Manier eines Mohammad Javad Larijani zu verunglimpfen, seine Argumente nach Art eines Rechtsgelehrten darlegen.

Herrn Rouhanis Rede enthält einen weiteren Punkt, der nicht weniger ins Gewicht fällt als das Lügen. Bei seiner Rechtfertigung der Menschenrechtsverletzungen in Iran beruft sich Herr Rouhani auf einen Begriff, mit dem die Gegner der Freiheit und Apologeten der Menschenrechtsverletzungen dort häufig argumentieren. Herr Rouhani sagt, man müsse die Frage der Menschenrechte in einem Land innerhalb des jeweiligen kulturellen Rahmens betrachten. Anhänger dieser Denkweise führen so zum Beispiel die Inhaftierung oder sogar die Hinrichtung von Personen, die außerhalb der offiziellen Rahmen denken, auf deren Verstoß gegen die kulturellen Normen Irans zurück. Diese Argumentation enthält eine Lüge, denn viele Fälle von Menschenrechtsverletzungen hängen nicht mit der Missachtung der kulturellen Normen Irans zusammen. Dies gilt etwa für die Verletzung der Rechte von Derwischen, Bahai oder weiterer andersdenkender Bürger, die im Laufe der Geschichte von der Bevölkerungsmehrheit Irans akzeptiert und respektiert worden sind. Mit anderen Worten: Die Anhänger dieser Argumentation betrachten alles, was den dogmatischen und archaischen Überzeugungen einiger Radikaler aus dem Umfeld der Sicherheitskräfte widerspricht, als Verstoß gegen den kulturellen Rahmen Irans. Allerdings enthält jene Aussage über diese Lüge hinaus zwei noch gefährlichere Täuschungen: Erstens zielt die Definition der Grundprinzipien der Menschenrechte, die auch offiziell in die Gesetze Irans übernommen wurden, darauf ab, dass wir Mindeststandards akzeptieren, denen die meisten Kulturen innerhalb moderner Gesellschaften zugestimmt haben. Somit können sich Diktatoren und Verletzer von Menschenrechten zwecks deren Übertretung nicht auf die Missachtung einer bestimmten Kultur berufen. Und zweitens gehört es zu den Grundfesten der Menschenrechte, dass auch bei der Verfolgung einer Handlung, die dem kulturellen Rahmen einer Gesellschaft entgegensteht, die Gesetze und besonders das Verfahrensrecht einzuhalten sind. Leider finden in den meisten Fällen von Menschenrechtsverletzungen selbst die in der Islamischen Republik üblichen Rechtsstandards keine Beachtung durch die außergesetzlichen Sicherheitsorgane und die ihnen unterstehenden Richter.

Diese Frage ist besonders deshalb von Bedeutung, weil solche Äußerungen durch den Präsidenten einer Unterstützung der Handlungen der Menschenrechtsverletzer und Missachtung seiner rechtlichen Verantwortlichkeiten als Präsident gleichkommen. Herr Rouhani und seine offiziellen und inoffiziellen Berater müssen akzeptieren, dass eine Politik, die ihr Fähnchen in den Wind hängt (trotz ihrer Verbreitung in der Islamischen Republik) vom iranischen Volk nicht akzeptiert wird. Die Regierung kann nicht einerseits behaupten, dass sie sich der Wahrung der Bürgerrechte verschrieben hat, und andererseits diejenigen verteidigen, die diese Rechte missachten. Gleichzeitig ist sich die Justiz selbst bewusst, dass sie mit ihrem Verhalten die Rechte der Bürger verletzt und greift zur Rechtfertigung auf falsche Behauptungen zurück (wie den erlogenen Vorwurf einer Vergewaltigung zur Rechtfertigung der unmenschlichen Hinrichtung von Mohsen Amir Aslani). Herrn Rouhanis Regierung muss akzeptieren, dass eine Politik des Verschleierns der Wahrheit und des Lügens eine Politik ist, die niemals endet. Um eine Lüge zu rechtfertigen, ist eine weitere Lüge erforderlich, und diese Kette nimmt kein Ende. Es sei denn, wir bringen an einer Stelle den Mut auf, einzuräumen, dass wir Fehler gemacht haben. Um diesen Mut bei Herrn Rouhani auf die Probe zu stellen, fordere ich ihn zur Ice Bucket Challenge heraus. So kann er zeigen, ob er wie seine radikalen Kritiker, die er Feiglinge nennt, ebenfalls feige ist oder ob er den Mut hat, Fehler einzugestehen.

Quelle: A. Ramezanpour (29. September 2014). Rouhani ist zur Ice Bucket Challenge herausgefordert. Rooz Online.