We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Навикнати сме веќе на гламурот во Лондон, област SE26: Кели Брук и Џејсон Статхам имаа живеено над стоматологот. Ама кога потпетиците на Анушка Хемпел заѕвечкаа по цементот на паркиралиштето надвор пред мојот стан, тешко беше, а да не ти наврат во глава фотографиите од Picture Post како некој член на кралското семејство посетува луѓе во Втората светска војна истерани од своите домови поради бомбардирањата. Нејзината мисија во мојот скромен предградски предел е сепак нешто повеќе од нудење на сочувство. Хемпел - жената која ја измисли појавата „бутик-хотел“ пред воопшто да има такво нешто - ми даде информации кои велат, судејќи според трендот во списанијата за ентериер и замаените пишувачи на DIY (DoItYourself) форуми, дека половина од сопствениците на имоти на Западот заликуваат како да се очајни: да му се даде на обичниот дом изглед и атмосфера на пет ѕвезден хотелски апартман што чини 750 фунти од ноќ. Да се хемпелизира, во овој случај скромно преуреден стан формиран од средишниот дел на трикатна Викторијанска зградичка. „Може!“ ми вели и фрла око низ кујната. „Секој може. Нема причина да не може. Ама мора да има континуитет меѓу собите. Мора истата идеја да протече насекаде“. Тажно погледнува кон скалите за пожар. „А ќе мора и соседната куќа да се откупи“. Белки се шегува. ... Вреди за момент да се размисли за необичноста на овој импулс. Хотелските соби се како простории за доживување амензија. Ќе ни пречи ако имаат некаков траг од претходниот станар, особено затоа што повеќето од нас одат во хотели за да прават работи што дома не ги прават. Хотелската соба се очекува да биде темелно исчистена, темелно како леш да ваделе од креветот. (Баш тоа и се случува понекогаш). Домашниот ентериер ја отелотворува спротивната замисла: стовариште на спомени. Приказната на станарите, која се чита по фотографиите над каминот, сликите на ѕидовите, по книгите на полиците. Ако хотелските соби беа луѓе, тогаш ќе беа како пациенти излезени од лоботомија или можни психопати. |